De vraag is niet hoe, maar wanneer. Na If You Want Blood van AC/DC kopt Peter Pan Speedrock de toekomstige ontwikkeling van de rock in met deze zoveelste cd. Ja, het is meer van hetzelfde en ja, dat noemen de drie heren speedrock. Maar, wat vooral opvalt is een productie die er niet om liegt. Peter Pan Speedrock heeft zichzelf heruitgevonden en draait wel heel soepel op volle toeren. Daarin zit ‘m dan ook het verschil met voorgaande platen. Peter Pan Speedrock is helemaal op zichzelf. Het is een drie-eenheid geworden waar Motörhead slechts van kan dromen. Alles vult elkaar zo hecht en poepstrak op, dat de enkele hapering die er is door je krakkemikkige cd-speler veroorzaakt wordt. De vaart zit er dus harder in dan ooit tevoren. Dat de drie Eindhovenaren tussen neus en lippen door accenten aanbrengen die verwijzen naar de hardboogie van Ted Nugent, punkrock, hatecore en typische Engelse oi- en arbeiderspunk is bewonderenswaardig. Peter Pan Speedrock voert een strijd tegen de vertrutting en wil gitaarrock met hoofdletters terug op de kaart. Rock mag en moet weer een gevaarlijke rebellerende beweging worden. Rock is geen Acda & De Munnik voor seizoenskaarthouders van de stadsschouwburg. Rock is snuiven, zweten, hoeren en sloeren in aftandse achterafzaaltjes, waar ook ter wereld. Volgens mij heeft Peter Pan Speedrock die boodschap met deze cd wel duidelijk gemaakt. We Want Blood! is als dat kutjong op het schoolplein die bij een vechtpartijtje iedereen liep op te naaien om de ruzie nog hoger op te laten lopen.
mij=Suburban
4 reacties