Het zachtjes aanzwellende intro klonk nog gruizig. Alsof de vulkaan Eyjafjallajökull wederom een aswolk had opgehoest die langzaam maar zeker ons luchtruim binnen zou drijven. Maar al snel bleek het asgrauwe stof neer te dalen en ontwaarde zich een wonderschone, bijzondere wereld. Een andere wereld. Vooruit, laten we het een sprookjesachtige wereld noemen. Want zoals iedereen hoort te weten is dit niet alleen het rijk van prinsessen, sneeuwwitjes en zeven geitjes. Tegenover elk van hen staat wel een kwaadaardige heks, vergiftigde appel of boze wolf. Het is de spanning dat er achter elke weelderige bloeiende boom of struik het gevaar schuil kan gaan, dat het hier ‘s nachts wel eens verraderlijk zou kunnen spoken, die mij alert houdt. Per toeval verwaalde ik in dit eindeloze bos waar het gezang van de sirene Hildur Kristín Stefánsdóttir mij steeds dieper en dieper in lokte. Voorlopig voel ik nog geen enkele behoefte om hier te vertrekken. Vandaar dit schrijven. Mocht u mij missen of zoeken dan weet u waar ik ben. Í Annan Heim (in een andere wereld). U hoeft zich geen zorgen te maken. Ik ben in de goede handen van Rökkurró. Of u de groeten wil doen aan Efterklang, Under Byen, Múm en Sigur Rós? Oh, en ik moest Jóhann Jóhannsson niet vergeten. Dan dwaal ik ondertussen weer verder. Tot ooit.
mij=12 Tónar / Import
2 reacties