Enige tijd geleden kreeg ik een 3-track cd van My Favorite Scar. Een bandje dat al enige bekendheid verworven scheen te hebben, maar waar ik als Radio 1-luisteraar nog niet mee geconfronteerd was. Het was retecommerciële rock, een soort Foo Fighters met nu-metaltrekjes, met overtuigende composities. Ik was dan ook benieuwd naar het volledige album. Dan is het toch een teleurstelling als het maar weinig afwijkt van wat de andere bands in het genre ten gehore brengen. My Favorite Scar rockt wel degelijk van voor tot achter. Maar de productie is wel heel netjes binnen de lijntjes: enorrum in-your-face en vooral geschikt voor oordopjes. De subtiliteit is daardoor ver te zoeken en dat doet er flink afbreuk aan. Onlangs had ik ongeveer hetzelfde gevoel bij Daybroke: iets meer eigen gezicht en iets minder tevreden zijn met iets wat meekan met de grote jongens zou helpen. Daybroke was qua geluid wat subtieler, maar My Favorite Scar wint het met een neuslengte van Daybroke, omdat ze er een stel songs op hebben staan die wél dat beetje extra hebben. Het prachtige titelnummer bijvoorbeeld, of “No Love Lost”, dat erg aan Rob Zombie doet denken – afgezien van de grunts. Jammer dat ze dat niet helemaal hebben kunnen doortrekken. De stijl verder ontwikkelen en meer lef in de studio is het devies. Spelen kunnen ze al.
mij=Universal
Heb deze band gezien op festival in Breda, kwam zeker niet overtuigend over. Live zie ik echt liever Daybroke. MFS is alles wat ik al ooit eerder gehoord heb opnieuw, maar dan zonder bezieling. En inderdaad, ook Daybroke mist nog een eigen gezicht… maar is toch prettiger