Goose – Synrise

De meest bizarre muziekvideo die ik de laatste week gezien heb is die van het ‘iPad Orkest’. Daarin zie je vier mensen die op een iPad met de applicatie Seline HD respectievelijk een cello, fluit, viool en klarinet nadoen. En uiteraard staan er bakken reacties onder in de trant van ‘amazing!’, ‘cool!’ en ‘awesome!’ Mag ik op deze plek even roepen dat ik het een verschrikkelijke uitvoering vind? Leuk idee voor ��n keer, maar het klinkt als emotieloze imitatie. Als je dan toch elektronisch te werk gaat, doe het dan liever als Goose. Belgisch dancekwartet. Van 2002 tot 2006 jarenlang tot Grote Belofte bestempeld, uiteindelijk dan t�ch een legendarisch debuutalbum in de zak, ze braken in augustus nog Pukkelpop compleet af (eerder in 2006 en 2007, evenals Lowlands 2007) en nu is daar dan eindelijk de Tweede Plaat. Met daarop – schrik! – een Fischerspooner-achtige poging tot liedjes. Het klinkt elektronisch en toch is het niet echt dance (het gaat eerder richting Depeche Mode, LCD Soundsystem, Hot Chip, die trant). Het repetitieve crescendo-element is daarbij wel gebleven, wat een song als “Can’t stop me now” opbreekt. Daar krijg ik wat Human After All-achtige stuipen van. “In Cars” is daarentegen met dezelfde ingrediënten best spannend. Wat ik met een vocoderballad als “Hunt” moet, weet ik nog niet precies. Synrise is duidelijk een plaat die best slimmer en leuker wil zijn dan de rest, maar die zichzelf daarbij ook weer beperkt en niet helemaal blijft hangen. Persoonlijk hoor ik toch het liefst het soort instant-dansbare stampnummers dat Goose op deze tweede plaat eigenlijk juist niet wilde maken, zoals titelnummer “Synrise” en single “Words”. Mijn favoriet is het euforische “As Good As It Gets”. Een verbluffend simpel meeschreeuw-anthem met kloppende baslijn en ��n galmend Chemical Brothers-arpeggiootje. Doe dat maar eens zo goed met een iPad.

mij=!K7 / PIAS