Ik geef het maar gelijk toe: ik heb een verleden als covermuzikant. In mijn jeugdige onbezonnenheid had ik ooit wel eens geroepen dat ik dat nooit zou willen maar een paar jaar later deed ik vrolijk mee want ja, optredens en pecunia zijn toch best leuk. En, ook niet onbelangrijk, het spelen van goede liedjes is echt een aangenaam tijdverdrijf. Ik vind het dan ook niet verbazingwekkend dat bijna iedere artiest wel eens mee werkt aan tribute projecten of covers uitbrengt, vaak als bonustrack of b-kantje. En hoewel de meeste covers niet echt het origineel overtreffen mag ik graag horen hoe nummers klinken als ze door anderen worden gespeeld. En laten we eerlijk zijn, sommige tribute-albums (Kiss, The Carpenters!) misstaan niet in menig muziekcollectie. Matthew Sweet, die al decennia zijn stijlvolle poprock vanuit de Athens-scene laat horen, en opper-Bangle Susanna Hoffs lijken er in ieder geval ook geen genoeg van te krijgen om andermans hits te spelen. Dit album is alweer het derde deel waarin, logisch, na de sixties en seventies nu de eighties onder handen worden genomen. Is dat leuk? Oh ja hoor, maar, ik moet eerlijk zijn, ik ben hopeloos bevooroordeeld. Als mevrouw Hoffs haar boodschappenlijstje gaat voorlezen smelt ik al. Ik moet me daar overheen zetten en nuchter dit album beoordelen. Moeilijk. Maar goed, laat ik het toch maar proberen. Alle liedjes worden vlekkeloos gespeeld en gezongen, de keuze aan songs is redelijk wisselvallig en de arrangementen zijn nergens ook maar enigszins afwijkend van de originelen. En dat is misschien wel het grootste minpunt want echt spannend wordt het absoluut nooit bij dit duo. Maar toch, als Susanna Hoffs “Girls Talk” (Dave Edmunds) zingt is het toch al onsterfelijk lekkere nummertje mooier dan ooit. Maar helaas, daar tegenover staan missers als de drakerige Tracey Ullman-hit “They Don’t Know” (eigenlijk van Kirsty MacColl),dit lied kan me ook in de versie van Sweet en Hoffs absoluut niet bekoren. Een nummer als The Smiths’ klassieker “How Soon Is Now?” had ik graag horen zingen door Susanna maar haar bijdrage blijft beperkt tot stukjes tweede stem en dan dwalen de gedachten toch af naar die fantastische versie die T.A.T.u. er ooit van maakte, terwijl hier de stem van Sweet toch echt niet die van Morrissey kan doen vergeten. Al met al is het een gezellig tussendoor album waar met name sterk songmateriaal als “The Killing Moon, More Than This, Our Lips are Sealed” en “Sitting Still” de day saven maar erg geïnspireerd is het allemaal niet echt.
mij=Shout! Factory
4 reacties