Een druk op ‘play’ en de muziek gaat verder. Waar ik gebleven was. Op de fiets, in de trein, onder het werk, overal reist de band Outfit met me mee. Het kwartet uit Liverpool rondom Andrew Hunt en Thomas Gorton maakt liedjes die niet stuk kunnen, zelfs niet als je er halverwege invalt. Outfit is een bijna klassieke, heerlijk bevreemdende Britse band, die ik zowel aan liefhebbers van dEUS als van LCD Soundsystem zou aanraden. “Spraypaint” doet zelfs aan Spacehog denken en daarmee ben ik instant fan. De meer radiogerichte liedjes zoals “Two Islands” en “House On Fire” (volgens London Calling dé indiediscohit van het jaar) met Franz Ferdinand-drive (maar onopvallende drums) hebben tegelijk een wat bittere, Eels-achtige nasmaak. Outfit is naargeestig en schattig tegelijk. Van de melodieën is regelmatig niet meteen te zeggen of ze nu mineur of majeur zijn – “The Great Outdoors” lijkt zelfs voortdurend op en neer te springen – de liedjes hebben iets van zowel Radiohead (“Nothing Big”) als van Cut Copy. Het lekker repetitieve “I Want What’s Best” heeft een lekker pesterig lange intro. En de bassist heeft zijn heerlijke loopjes van Metronomy gejat. Performance is zo’n plaat waarbij je niet meteen weet wat je krijgt en die langs allerlei andere bands scheert, maar het is een van de beste debuten van het jaar. Vergeet overigens niet de debuut-EP Another Night’s Dreams Reach Earth Again uit 2011 te checken. De watertoren op de cover is overigens hun opnameplek Lathbury House (uitzoom).
mij=Double Denim/Bertus
4 reacties