Als een band zijn kopstuk en voornaamste liedjesschrijver ontnomen wordt, dan houdt dat meestal in dat het einde oefening is voor de band. Of in ieder geval dat de kwaliteit van de songs met rasse schreden achteruit gaat. Bij Midlake is er iets heel anders gebeurd sinds Tim Smith een jaar geleden zijn biezen pakte. Gitarist Eric Pulido nestelde zich achter de microfoon en als collectief ging Midlake aan de slag met nieuw werk. Dat nieuwe werk wijkt op zijn zachtst gezegd nogal af van zijn tikkie saaie voorganger The Courage of Others. De band heeft zich helemaal uitgeleefd in het verkennen van de paden van de seventies progrock. Meer dan eens hoor je op Antiphone een melodielijntje, drumroffel of basloopje langskomen waarvan je denkt: ‘He, maar dat lijkt wel…’ Waar bij je op de drie Gr.R.-puntjes zo ongeveer willekeurig elke proggrootheid uit die tijd in kunt vullen. Dat zal vast maken dat Antiphon wisselende reacties op zal roepen her en der en dat het voor menigeen even hard zal werken om de band te accepteren zoals die nu is. Ik heb daar zelf helemaal geen moeite mee, ik vond Midlake leuk toen ze lo-fi en psychedelica doceerden op hun debuut, maar vind deze proggy insteek minstens zo goed. Ik word door het openings- en titelnummer gelijk op een wolk gezet en kom daar pas weer af als het zwaar georkestreerde “Provider Reprise” langzaam wegebt. Ondertussen heb ik alle gele en rode bolletjes geteld op de hoes en zit ik met een grote grijns op mijn smoel. Midlake MK II bevalt me prima.
mij=Bella Union / V2
4 reacties