Wat staat me tegen? Wat blijft me bij? TesseracT is een moeilijk te omschrijven bandje met een glansrijk debuut op zak. TesseracT schaart zich onder de progressieve metalbands. Daar win je mij niet mee. Als het inhoudt dat de band zich naar hartelust mag vergrijpen aan een conceptalbum met sfeer, bombast en Middeleeuws geneuzel dan heb ik daar nog vrede mee. Zelfs Blood Mountain van Mastodon wordt hier en daar al als progressieve metal bestempeld. En Opeth. Het lijkt erop dat het bij TesseracT draait om technisch inzicht en spel. En los van de Queensrÿche-achtige trekjes geloof ik wel dat dat snor zit. Zeker nu Tesseract zanger Daniel Tompkins heeft vervangen door Ashe O’Hara. Een goede zet omdat O’Hara een vollere, melancholiekere stem heeft en een groter bereik. Tompkins begon na verloop van tijd toch wat op de zenuwen te werken met zijn benepen stem. Waar het om draait is dus het technisch inzicht. Hoe kun je qua timing het beste van Radiohead en Tool omzetten naar sfeervolle bombast met een goede verhaallijn? Altered State staat bol van de gelaagde ritmes, structuren en harmonieën. En daarbij staan staccato gitaarpartijen lang niet altijd centraal. TesseracT wil sfeer oproepen. Desnoods met wat vlagen saxofoon of met wat orgelpartijen/ Dat lukt de band. Vanaf de opener ga je mee in een zweefvlucht over de Engelse groene heuvels. TesseracT is niet bepaald toegankelijk. Luisterend naar dit album merk je dat je echt moet opletten om subtiele arrangementen te ontdekken. Het is knap dat een band anno nu met een stijl die zo weinig toegankelijk is, een groot publiek aan zich weet te binden.
mij=Century Media
4 reacties