Hij staat, de handtekening. Ik mag mijzelf vanaf deze week, samen met mijn vriendin en zwager, mede bankeigenaar noemen. Nou ja, van een voormalig bankfiliaal dan, dat al bijna drie jaar leeg staat. De komende tijd gaan we proberen dit bankfiliaal om te toveren in twee wooneenheden en een praktijkruimte. Daarvoor moeten alleen eerst nog wel even, de drie aanwezige en heel grote safeloketten, door het dak uit het pand getild worden. Iemand interesse toevallig? Met afzonderlijk af te sluiten laatjes waar je al je juweeltjes van cd’s in kan opbergen! Niemand? De codes en sleutels lever ik erbij, op één na dan. Het debuutalbum Nouveau Gloaming van de Brits/Noorse band <code> houd ik voor mijzelf. Noem het postmodern, noem het avant-gardistisch of noem het voor mijn part emo blackmetal, wat <code> op dit album laat horen is van zo’n bezwerende schoonheid, dat de rillingen over mijn rug lopen. De sfeer op dit album is namelijk van een ongeëvenaarde kilheid, die vooral wordt gecreëerd door de zwaarmoedige, doch cleane zang, die effectief afgewisseld wordt met ijzingwekkende screams. De gitaarlijnen zijn dreigend en meeslepend, de ritmesectie is stuwend en door het gebruik van subtiele geluidseffecten klinkt dit album vooral erg af. Niets is aan het toeval overgelaten en alle details en overgangen zitten precies op de goede plek. Nu maar hopen dat de bank net zo mooi wordt.
mij=Spikefarm / Bertus
Wereldplaat.
Nummer van het jaar: Brass Dogs