Hoe stil kan muziek zijn? Zo stil als het begin van de nieuwe plaat van Xiu Xiu. Broos en breekbaar zet Jamie Stewart in: ‘I tried hard to be good to you/I felt peace inside my head.’ En heel teer beweegt het lied zich voort, tot het afgelopen is. Slechts begeleid door enkele gitaarakkoorden, een vibrafoon, een bas en wat minder te plaatsen elektronica (synthesizer, elektronische harp). In “Baby Captain” begint Stewart opnieuw zo stil. Bijna fluisterend. De stem als voornaamste instrument, de teksten als leidraad voor het moeilijke leven dat Stewart geleid heeft en soms nog steeds leidt. Lijdt.
Hoe overweldigend kan muziek zijn? Zo overweldigend als “Saturn”, waarin vooral veel herrie wordt gemaakt, waar de stem opeens die van de duivel is, maar op een manier die mij overtuigt. La Forêt krast in het tafelblad, maakt me soms een beetje bang en is bovenal constant aanwezig. Al het verstilde maakt tijdens deze climaxen plaats voor een dwingende noodzakelijkheid. Het evenwicht daartussen bestaat er vooral uit dat beide geluiden verankerd liggen in deze plaat en dat ze hoe dan ook samenkomen.
Hoe duister kan muziek zijn? Juist de combinatie van de stilte en de overweldigende kakafonieën opgeluisterd door Stewarts gekwelde en getergde stem en de niet-alledaagse teksten maakt La Forêt een bijzonder, ongrijpbaar en duister album. Xiu Xiu zal niet zomaar met andere bands vergeleken worden, vanwege het originele eigen geluid (en de vorige drie albums die in vier jaar tijd geproduceerd werden). La Forêt is geen makkelijke plaat, maar het is de moeite waard door de zure appel heen te bijten.
mij=Acuarela / Bang!