Daar stond ik dan, als serieus muziekliefhebber, tussen duizenden zich weer 17 voelende vrouwen op leeftijd en hun mannen, die deze avond vooral als chauffeur functioneerden en het liefst lekker bij de bar in de gang bleven hangen. Ik stond nog redelijk vooraan ook, want ik zou mijn jeugdhelden deze avond voor de eerste en tevens ook aller-, allerlaatste keer live kunnen aanschouwen. De platen van de Noorse tieneridolen waren in mijn collectie natuurlijk al net zo misplaatst als ik die avond in de Heineken Music Hall, maar sinds het prachtige Scoundrel Days uit 1986 hadden Pål, Magne en Morten een speciaal plekje in mijn hart verworven. Het afscheidsconcert was zeker niet onaardig. De collectieve vreugde-explosie die in de bierhal plaatsvond bij de eerste klanken van “Take On Me” zul je bij het gemiddelde indiebandje niet snel meemaken. Zelfs de echtgenoten van het dus overwegend vrouwelijke publiek werden even wakker en dachten dat zij zelf die uit een stripverhaal gestapte droomprins waren. Dit in 2010 groots aangekondigde Nederlandse afscheidsconcert van de groots aangekondigde afscheidstournee eindigde voor mij echt met een ‘het was goed zo’ gevoel. Met een tevreden glimlach keerde ik huiswaarts, het was een mooi afscheid geweest. Dat A-Ha nu in 2015, nog geen vijf jaar later, doodleuk weer een nieuwe plaat uitbrengt en weer fijn overal optreedt is natuurlijk pure volksverlakkerij. Ik ga dan ook zeker niet naar dit Cast in Steel luisteren en volgend jaar maart zullen ze het zonder mij moeten stellen in de Heineken Music Hall. Het houdt een keertje op!
mij=We Love Music / Universal
Haha, revenge van een beledigde fan. Zijn ze nou helemaal gek geworden, beetje een nieuwe plaat maken, nadat ze al waren gestopt. Dat doet verder niemand 🙂