Een derde van mijn geluk op zondag is in mijn jeugd verstomd door het katholieke geloof, een derde door de jaren tachtig en een derde door Adje Roland, Tom Mulder en nog wat TROS-dj’s met de Europarade. Als je eindelijk verlost dacht te zijn van Baltimora’s “Tarzan Boy”, dan wist de Europarade je nog wekenlang te terroriseren met dit soort vreselijke hits omdat Baltimora, Ryan Paris en FR David nog minstens veertien weken langer op 1 stonden in Italië en Griekenland. Geluk is met de dommen. In Amerika is het übercool om als punk- of emoband zoveel mogelijk af te dwarrelen richting The Cure, Alphaville, Theatre Of Hate, Spear Of Destiny en Love & Rockets. Abe Vigoda uit Los Angeles startte in 2006 met rechttoe-rechtaan punkpopliedjes op de cd’s Sky Route/Star Roof en Kid City. In 2008 bracht de band Skeleton uit, waarop wat tropische Hawaii-invloeden waren terug te horen. Nu met Crush hebben de heren de jaren tachtig ontdekt en laten ze de creativiteit over aan synthesizers, sequencers en achtergrondbeats – en blieps. Het zal best knap zijn dat een stel Amerikaanse jonkies zich kunnen verplaatsen in de tragisch culturele jaren van Margaret Thatcher. En, er is ook wat te zeggen voor het feit dat ze hun no wave en dreampop op een hoop gooien met moderne dance. Maar, ik word er niet warm of koud van. Sterker nog, als ik Abe Vigoda’s goedbedoelde pogingen hoor, verlang ik des te sterker terug naar Jeroen Soers Verrukkelijke 15 en echte hits zoals The Human League’s “The Lebanon”.
mij=Bella Union / V2