Abramis Brama komt uit Zweden. Daar is rock bepaald geen bijzonderheid, zeker niet rock en metal die lekker een paar decennia teruggrijpen. Wel bijzonder is dat de teksten geheel in hun moedertaal zijn. Net als bij andere Scandinavische talen is dat overigens geen beletsel. De verwantschap met het Engels maakt dat het heel natuurlijk klinkt in mijn Nederlandse oortjes. ‘Heavy 70’s riff-oriented hardrock’ noemen ze het zelf, en daar is niets op aan te merken, behalve dat je het misschien zelfs kunt vernauwen naar ‘early 70’s’. De productie is helder en ongepolijst, zeg maar Led Zeppelin/Black Crowes-stijl, niet de kale productie uit stonerland. Zanger Ulf Torkelsson heeft geen heel onderscheidende stem, maar heeft een stem met een heel behoorlijk bereik en volume, die een cd lang prettig blijft om naar te luisteren. Tussen de rockriffs en het duet in de semi-akoestische ballad “Nej” komen er zelfs blazers voorbij, maar de hoofdmoot is degelijke hardrock met een randje stoner. Of het onderscheidend genoeg is vraag ik me af, maar het zit zeker (ruim) boven de middelmaat.
Ponamero Sundown is ook Zweeds, maar zingt in het Engels en gaat getuige de titel wèl de stonerhoek in. En dat klopt. De gitaren zijn flink meer onderstuurd, de zang is beperkter en het tempo ligt net wat hoger. En ja, de productie is zwaarder, wat wolliger en simpelweg wat minder subtiel. U krijgt wellicht het idee dat het allemaal netjes volgens de regels van het genre gedaan is. Nou, dat klopt. En omdat dat voor de composities óók geldt – behalve misschien voor de wat Soundgarden-achtige ballad “Intermission (Heartbreak Disease)” -, blijft er iets over dat ik de afgelopen jaren al een keer of tien zo gehoord heb. Wat zeg ik, twintig! … Dertig?
mij=Transubstans / Clearspot