Kiss is Gene Simmons en Paul Stanley, daar kun je niet omheen. Beiden zijn in de eerste plaats goede verkopers, die onder het oude motto ‘negatieve publiciteit is ook publiciteit’ moeiteloos ruzie zoeken met oud-bandleden als ze een boek te verkopen hebben. Die oud-bandleden gaan daar dan ook weer op in, zodat je weer maanden van breed uitgemeten ruzies kunt ‘genieten’. Voor Ace Frehley was een bijkomend voordeel dat hij óók iets te verkopen had, namelijk zijn nieuwe solo-album Space Invader. Pas zijn tweede album sinds zijn vertrek (ten tweeden male) uit Kiss in 1998, dus van overkill kun je hem niet beschuldigen. Frehley heeft aangegeven zich gericht te hebben op de stijl van het Ace Frehley-album uit 1978, zijn deel van de beroemde vier solo-albums van Kissleden, maar is helaas vergeten dat daar wel bijna veertig jaar tussen zit. Het album staat vol met nogal gedateerd klinkende rock waarbij nog steeds duchtig uit het Kiss-vaatje wordt getapt. Meestal is de helft van de track een makkelijk meezingbaar refrein. Voor je het weet ben je aan het eind van het nummer en is er eigenlijk bar weinig gebeurd. Frehley is nog steeds een prima gitarist en dat is met name in de solo’s te horen, maar als zanger is hij wat minder overtuigend. De mix van zijn zang, vaak naar achteren met wat meer echo dan prettig is, draagt bij aan het gedateerde gevoel. Er staat één cover op dit album. De wat rommelige versie van “The Joker” van de Steve Miller Band past echter totaal niet bij de rest van het materiaal. Er zijn nog wel wat uitschieters, zoals “In The Vortex” en “Past The Milky Way”, simpelweg omdat ze zich wat onttrekken aan de stramien van het grootste deel van het materiaal. Met afstand het beste nummer staat helemaal aan het einde: “Starship”, een goed opgebouwde instrumental met fijn gitaarwerk. Ace Frehley heeft een flinke impact gehad op de rockwereld, maar met Space Invader gaat hij dat kunstje niet herhalen, daarvoor is het te fantasieloos.
mij=Steamhammer/SPV
4 reacties