Achter aCivilian schuilt Phil Critten. Dat is een Engelse indie-liefhebber die het liefst wat springerige wave koppelt aan XTC, Joe Jackson, orkestrale minimusicals van The Divine Comedy en rockbands zoals McLusky. Critten moet zonodig een verhalend karakter ophangen aan zijn songs, waardoor al zijn liedjes iets in zich hebben dat per se verteld moet worden. Dat deed Pulp vroeger ook. En The Divine Comedy is daarin ook zo’n ster. Critten mag dan alle registers opentrekken. Bij hem komt het net niet over. aCivilian is het sterkst als het de gitaarversterkers op vol zet. Als het weemoedig geklaag van Phil Critten overstemd en overstuurd wordt door de betere gitaarpartijen, dan vallen songs en teksten op hun plaats. De songs krijgen dan meer body. Wellicht is het raadzaam voor aCivilian om eens contact te zoeken met Billy Bragg. Hij weet wel hoe je met de meest minimale middelen een maximaal rendement kan halen. Pas bij het zesde nummer: “Stop Start” lijkt aCivilian los te gaan. Je hebt je dan al door het halve album moeten worstelen. Da’s zonde van de cd. Als Critten de volgende keer iets kritischer is op zijn eigen songs, dan laat hij de eerste vijf achterwege. Dan opent hij met zijn bevlogen teksten op een epische track en overrompelt hij in één klap alles en iedereen. Vooralsnog zijn zijn onbevangen fans van het eerste uur al afgehaakt. Zij wachten liever op de nieuwe A Divine Comedy. En gelijk hebben ze.
mij=Hungry Audio
4 reacties