Mijn oren spitsen zich. Ik dacht al eerder iemand te horen zingen, maar toen ik beter luisterde hoorde ik dat het een geit was. Nu hoor ik weer gezang. Het is een rare weerbarstige doorleefde stem. Beetje Waits-achtig. Ik loop de kant op van het geluid. Inderdaad, bij het oude huis iets verderop rechts zit iemand met een gitaar. En verdomd, er staan ook geiten. Ik loop op de man en zijn dieren af. Ik zie een gegroefd gelaat en een gekromde rug. Hij houdt zijn hoofd scheef op een rare manier. Zijn oor ligt bijna op zijn gitaar. Is dat nou een grafsteen achter zijn rug? Het lijkt wel of de geiten met hem meezingen met de man. En het lijkt niet alleen zo, het is ook zo! Hij begint zonder dat ik hem wat vraag tegen me te praten. Misschien zag hij de fascinatie voor dit rare tafereel in mijn ogen. Maar ik sta ook wel ongeneerd dichtbij hem aan te gapen. Hij zegt dat het de datum van zijn overlijden is die op de grafsteen staat. Er staat 51 november 2525 op de steen zie ik. Dan zegt hij me dat zijn liedjes vooral over de dood gaan, dat hij gefascineerd is door de dood, maar geen idee heeft waar deze fascinatie vandaan komt. Hij laat me een album zien dat hij opgenomen heeft. We’re All Gonna Die heet het. Hij lacht er schamper bij. Deze man is gek denk ik, maar ik koop het album toch van hem en loop verder.
mij=Anti / Epitaph