Ooit vormde Adam Green het duo The Moldy Peaches met Kimya Dawson. In die hoedanigheid zag ik hem een hilarisch optreden geven op Metropolis. Inmiddels is het twaalf jaar later, bestaat The Moldy Peaches niet meer en is Adam Green alweer toe aan zijn achtste solo-album. Ditmaal lijkt hij een nieuwe muse te hebben gevonden in Binki Shapiro, waarmee hij een duik neemt in de americana van de jaren ‘60 en in het bijzonder het oeuvre van Lee Hazlewood. Het is alsof Green met name geïnspireerd was door zijn samenwerking met Nancy Sinatra, want zijn liedjes met Shapiro hebben een soortgelijk geluid. Niet alleen contrasteren hun stemmen (hij diep en donker, zij lief en licht) op dezelfde manier, ook de chemie is vergelijkbaar: ontspannen, verliefd en doorspekt met de nodige humor. In de opener “Here I Am” komt dit het best tot uiting, want in deze liefdesverklaring pakt de wisselwerking tussen de twee wel erg goed uit. Helaas verzandt het daarna een beetje in gezapigheid: je moet wel echt een chocoladen hart hebben wil je tegen zoveel zoetheid bestand zijn. De liedjes zijn stuk voor stuk fraai gearrangeerd, maar enkel in “What’s The Reward”, dat een krankzinnige surfbreak heeft, veer ik nog even op. Iets meer van dergelijke weerhaakjes zouden het album goed hebben gedaan, want hoewel de tien liedjes bij elkaar maar 25 minuten duren, vergt het best wat concentratie helemaal bij de les te blijven. Het zou zo maar eens weer acht albums kunnen duren voordat ik Green opnieuw in het vizier krijg.
mij=Rounder/Concord Records
4 reacties