Ik baal er altijd van als ik een bandje pas ontdek dat dan ondertussen al niet meer bestaat. Soms zijn er dan spin-offs die best de moeite waard zijn en fijn om live te zien als goedmakertje. Erger is nog als een artiest al dood is voordat je er überhaupt aan hebt kunnen ruiken. Dat betekent ook regelmatig dat cd’s ofwel out of print zijn of knetterduur. Ik heb hierdoor aardig wat kapitalen aan Kevin Gilbert – ondertussen al weer bijna 10 jaar dood – gespendeerd. Uit pure compleetheidsmanie en omdat eigenlijk alles wat ik ontdekte van hem aan het briljante grensde blijf ik nieuwsgierig en hongerig. En dat allemaal door één regeltje tekst in het boekje van Beware of Darkness van Spock’s Beard. Ik ben ondertussen eigenlijk wel aardig compleet wat zijn repertoire betreft. Een waardig opvolger van Gilbert heb ik echter nog niet ontdekt. Dan is het best fijn als je dan plotsklaps een album hoort dat de herinnering oproept aan Kevin Gilbert. Adam Marsland doet dat met You Don’t Know Me. Ook hij laat zich niet in een hokje vangen en maakt mooie pop/rock. In zijn vanuit grotendeels vanuit pianoperspectief geschreven nummers gaat hij net zo gemakkelijk links richting Ben Folds, rechtdoor de stevige rock in als rechtsaf met een mierzoete ballade. Met een stem als een kameleon kan Marsland dat ook eenvoudig aan. Het is qua productie dan misschien niet zo briljant als de werkjes van Kevin Gilbert, You Don’t Know Me was voor mij een aangename verrassing.