Admiral Freebee – The Honey & The Knife

Als je je artiestennaam uit de geniale roman On The Road haalt, heb je meteen mijn sympathie. Toch kan ik me herinneren dat ik het titelloze debuut van Admiral Freebee in 2003 wat tegen vond vallen. Er werd toen ook wel heel veel tamtam om gemaakt. Succes bracht het wel en blijvend ook, want ook alle daaropvolgende albums van ‘De Admiraal’ bereikten de eerste positie van de Vlaamse albumlijst. En dat vind ik dan weer wel leuk. Tom van Laere is een superster op micro-schaal. Natuurlijk zal hij nooit een held als Bruce Springsteen worden, die hij in afsluiter “Green Light Shines” vocaal oproept, maar als hij zijn ogen dicht doet en zijn op Amerikaanse leest geschoeide rock speelt kan hij ervan dromen en wij met hem. En altijd is er zijn typerende relativerende humor. ‘My house ain’t no crib’, zingt hij in het alternatieve danshitje “My Hippie Ain’t Hip” waar hij in het outro nog de even simpele als geniaal geschreeuwde wijsheid ‘I’m not dancing ’cause I’m happy, I’m happy ’cause I’m dancing’ aan de luisteraar meegeeft. De droefsnoet-ballades gingen altijd al goed en daarop is The Honey & The Knife met “Look At What Love Has Done” en “Hymns For Demons” geen uitzondering. Nieuw en lekker fout is mijn favoriete nummer “Last Song About You” met een aalgladde seventies-gitaarriff, uit de MOR-hoek waar Anne Soldaat zich op zijn laatste cd ook door liet inspireren. Variatie troef op een album waar Admiral Freebee vol speelplezier achteloze kwaliteitspop brengt die je vooral vaak bij de Zweden (Nicolai Dunger, Soundtrack Of Our Lives) aantreft.

mij=pias