Bijna twee jaar geleden schreef ik over de Ierse singer-songwriter Adrian Crowley dat zijn melancholische muziek het beste tot zijn recht komt in het donker maar dat het aan variatie te wensen overlaat. Kennelijk zit Crowley daar niet mee, op Some Blue Morning, zijn alweer zevende album, croont hij rustig in hetzelfde monotone tempo door. Op zich is er weinig op aan te merken. Crowleys diepe stem is prachtig, zijn liedjes mooi en de arrangementen sfeervol. Nog steeds muziek voor donkere avonden en zwarte nachten waarbij je goed je zonden en/of zegeningen kunt overdenken. Maar het zou toch wel heel fijn zijn als meester Crowley me bij de les hield. Voor mij duren de ruim drie kwartier waarin hij me zijn zielenroerselen toevertrouwt te lang. Het eerste kwartier ben ik nog geboeid, geniet van de zijn donkere stem en de prachtige strijkers, en kom helemaal tot rust. Maar na dat kwartier slaat bij mij onvermijdelijk de verveling toe. Ik ga wat anders doen, mijn gedachten dwalen af naar hele andere dingen en Crowleys muziek verdwijnt langzaam maar zeker naar de achtergrond. Some Blue Morning is absoluut geen slecht album maar drie kwartier van Crowleys mijmeringen is mij iets te veel van het donkere.
mij=Chemikal Underground / Konkurrent