'De beste singer-songwriter die niemand kent'. Zo omschreef Ryan Adams de Ierse singer-songwriter Adrian Crowley een tijd geleden. Ik ken Adrian Crowley inderdaad niet, maar word wel nieuwsgierig van deze aanbeveling van Adams, die ik hoog heb zitten. I See Three Birds Flying is het zesde album van Crowley en is al even uit, maar getriggerd door Ryan Adams' opmerking maak ik alsnog graag kennis met deze Ier. Ik maak echter de fout om het album op klaarlichte dag te beluisteren. Adrian Crowley maakt melancholische muziek met een hoofdletter M. En op de een of andere manier komt dat niet zo binnen wanneer het licht is, je eigenlijk nog tig andere dingen moet doen en er andere mensen om je heenlopen die je gedachten en aandacht van de muziek afhouden. Dus nog een keer geprobeerd op een avond waarop dochter slaapt en man weg is en ja hoor, in de stilte van de avond hoor ik wél hoe mooi Crowleys muziek is. Zo weemoedig en desolaat als hem hoor je ze zelden, zonder dat het overigens té zwaarmoedig wordt. Daarin zit tegelijktertijd de kracht en de zwakte van Adrian Crowley. Met zijn donkerbruine stem, die raakvlakken heeft met die van Sivert Hoyem van Madrugada, croont hij prachtig in sfeervolle songs als “The Saddest Song” en “The Mock Wedding”. Het jammere is echter dat de liedjes weinig variatie hebben en dat het geheel op den duur een beetje somber en monotoon klinkt. De titel beste singer-songwriter zou ik hem dan ook niet geven. Desondanks leent I See Three Birds Flying zich uitstekend als muziek waarbij je op een rustige avond in je eentje, desnoods onder het genot van een glas Ierse whisky, je leven eens goed kunt overdenken om daarna opgelucht te concluderen dat het altijd erger kan.
mij=Chemikal Underground / Konkurrent
4 reacties