Hè, watte? Een flamenco-cd? Op de website van Adrian Elissen staan tal van namen genoemd die kenners vast wel wat zeggen, maar ik moet eerlijk zeggen dat Paco Peña de enige is die mij iets zegt. Toch zegt de bio genoeg: we hebben hier te maken met een bovenmatig getalenteerde flamencogitarist. En uiteindelijk blijf ik natuurlijk in de eerste plaats gitaarliefhebber. Ik kan dan weliswaar geen diepgaande analyse van zijn speelstijl maken, ik hoor wel dat zijn spel boordevol dynamiek zit. Bovendien is er niet slechts akoestische gitaar te horen. Op drie van de acht songs is bijvoorbeeld basgitaar te horen, waarmee het wat meer body krijgt. Maar het blijft daar niet bij, er komen ook piano, viool en drie keer (enige) zang voorbij, naast exotische instrumenten als de oud en de ney. Drums zijn op z'n flamenco's vervangen door handclaps en wat percussie. Dat alles zorgt ervoor dat Amalgama afwisselend blijft en je niet drie keer naar allééeen gitaargetokkel zit te luisteren, waarme het voor meer dan alleen flamencokenners interessant is. Een flamenco-cd is en blijft een vreemde eend in de File Under-bijt. Tegelijkertijd is de File Underlezer bereid om zich te laten verrassen, toch? Met Amalgama laat Elissen laat horen dat flamenco toegankelijk kan zijn zonder dat je het moet verpoppen. Laten we wel zijn: dat je een oude, verstokte rocker drie kwartier weet te boeien met akoestische gitaarmuziek zegt wel iets…
mij=Silvox/Coast To Coast
4 reacties