Afrojack – Forget the World – File Under: New Music

Ik pleeg nog wel eens te dj’en voor een elektronisch feestje en dan hoort het erbij dat ik huiswerk doe qua nieuwe muziekreleases. Het eerste album van dj en EDM-artiest Afrojack is al wijd en zijd door muziekrecensenten afgekraakt – behalve dan door de geijkte media wiens rol het is om op rijdende commerciële treinen mee te springen (Telegraaf, Veronica). Eén keer raden wie er gelijk heeft. Laten we dat er vooral nog eens goed ‘instampen’, want in talloze Nederlandse publicaties werd Afrojack genoemd in rijtjes met artiesten als Hardwell, Chuckie, Nicky Romero, Armin van Buuren en noem half succesvol dj’end Brabant maar op, en dat waren óók niet de beste verhalen. Afrojack (Nick van de Wall) is op zijn best als kloon van David Guetta, met wie hij al jaren terug samenwerkte. Van de Wall probeert op dit album niet zo eenvormig te klinken als Guetta, wat op zich gelukt is. Probleempje: alleen zijn stampbeats klinken stadionwaardig. De andere experimenten mislukken stuk voor stuk. Een track als “Dynamite” – waarin Nick halverwege zijn neus eens snuit – is het bewijs dat je zelfs trap als stroming nóg lelijker kunt maken. “Three Strikes” bevat een totaal niet passende gitaarsolo, “Illuminate” bevat een panfluit en “Catch Tomorrow” een vals zingende Sting. Hij doet zelfs een slappe poging tot Coldplay in “Mexico”, waarin je pijnlijk hoort dat al die strijkinstrumenten uit een doosje komen. Zelfs productioneel is Forget the World bagger. Gevoel voor esthetiek en Afrojack gaan duidelijk niet samen, en om op nu.nl wat free press te scoren wordt bovendien succesvol de zieligheidskaart getrokken (Dinand Woesthoff, bedankt nog). Als ik de fantasieloze cover van deze plaat voldoende uitvergroot zie je in Nick van de Walls ogen een saai appartement weerspiegeld. Ik kan niet wachten tot deze zogenaamde ‘Dutch house’ ook wereldwijd als provinciale troep wordt ontmaskerd en al die overige Brabanders ook eindelijk eens wat origineels gaan maken. Want dat Beatport, Partyflock en de DJ Mag-top 100 nu al jaren overheerst worden door acts die vooral slechte kopieën van elkaar zijn, dat irriteert me onderhand mateloos. Eurohouse beleefde hetzelfde rond het jaar 2000. Kunnen we Afrojack ook niet gewoon vergeten, als wereld?