Over het algemeen ben ik een heel nuchter persoon, maar heel af en toe mag ik graag een beetje wegdromen. De oplossing voor dit ‘probleem’ lijkt After Forever te hebben gevonden in hun nieuwe album, Remagine, hetgeen een samentrekking is van Imagination en Reality of Reflection. Een wereld waar dromen en realiteit samenkomen. Het leek me dan ook – alleen al qua titel – dat dit echt dé After Forever-plaat zou kunnen zijn. Dat de dame en heren van After Forever getalenteerd waren dat wist ik al sinds hun debuutalbum Prison Of Decipher. De kunst is dan wel om niet in herhaling te vallen en om jezelf te blijven ontwikkelen. En dat hebben ze tot op heden aardig onder de knie. Met de komst van toetsenist Joost van den Broek (ex-Sun Caged, Star One) heeft die ontwikkeling een flinke impuls gekregen, is After Forever weer andere richtingen ingeslagen en op bepaalde vlakken gegroeid. Zo zingt Floor regelmatig anders op Remagine dan op de voorgaande albums. Daar moet ik weliswaar even aan wennen, maar volgens mij komt het wel goed: zijn ze niet een doodlopende straat ingereden en niet op een rotonde blijven hangen. Er zitten genoeg krachtige momenten in de nummers om op de snelweg te blijven rijden en eveneens voldoende rustige nummers om ontspannen bij weg te dromen. Toch heb ik het gevoel dat ik iets mis op deze slechts vijftig minuten – anderen zullen dat wel lang vinden, ik niet – durende cd, maar wat? Ik denk dat het vooral de kracht en de magie zijn die de eerste twee albums met zich meebrachten. Begrijp me niet verkeerd, het is wel weer gewoon een prachtige plaat geworden, en misschien had ik wel te hoge verwachtingen. Helaas blijken dromen dan toch af en toe een beetje bedrog.
mij=Transmission / Bertus
Leuke verspreking, Prison of Decipher… debuut en opvolger in 1?
Oeps, dat is inderdaad een foutje. Moet natuurlijk gewoon Prison Of Desire zijn.