Mijn bewondering voor de Deense Agnes Obel reikt tot een soort affectie die je als tiener kan hebben voor een popidool. Een soort verliefdheid. Op afstand. Natuurlijk is het een prachtige dame en als ze het haar een keer losgooit verwijden mijn oogpupillen. Maar het is ook die schuchtere maar fiere houding op het podium. Het is de klasse om op de brakke zondagochtend een hele India-tent stil te krijgen op Lowlands, of om een publiek te laten joelen en stampen tussen de nummers door op Rock Werchter. Verlegen neemt ze dan het applaus in ontvangst, maar ze heeft ook iets mysterieus, iets sterks. Bedeesd en omzichtig beroert ze de piano en samen met haar stem ontroert en raakt ze mijn ziel. Zonder omwegen. Aventine is het tweede album en dat viel me in eerste instantie niet mee, maar uiteindelijk verscheen het toch in mijn jaarlijstje. Ze start sterk met het instrumentale “Chord Left” met mooie melancholie in het ogenschijnlijke simpele pianospel. “Fuel to Fire” heeft vervolgens een mooie spannende ondertoon, klinkt weemoedig, en bevat heldere, zielsnijdende zang. Pure schoonheid. Maar dan komt er meer opsmuk met wat flauwe themaatjes die niet blijven hangen in “Dorian” en titelsong “Aventine”, dat nog wel iets vrolijks heeft maar ook meer richting een niemendalletje glijdt. “Run Cried the Crawling” wordt gered door het sinistere, Dexter-achtige, vioolstrijkwerk, maar als de luisteraar inmiddels in slaap is gewiegd geloof ik het ook. Maar dan komt het prachtige korte “Tokka” dat je weer echt meevoert in emoties, net zoals het licht optimistische “The Curse” dat ook minder gekunsteld is. En dan het bloedmooie intro van “Pass Them By”, dat vervolgt met prachtige melancholie in lichte country-stijl. Hoewel de resterende nummers ook prima zijn, zijn het vooral voornoemde nummers die ze gerust bij mijn uitvaart mogen draaien, al hoop ik dat dat nog even duurt.
mij=PIAS
4 reacties