Onlangs zag ik The Australian Pink Floyd Show op Bospop en terwijl ik stond te genieten werd ik ook bedroefd. Omdat de echte Floyd met het overlijden van Rick Wright nooit meer bij elkaar zal komen om nieuwe liedjes te maken. Mijn droefenis was echter vorige week snel over toen ik Identity van het Noorse Airbag hoorde. Want op dit volwaardige debuutalbum (er waren al wat EP’s uitgekomen) is de aanwezigheid van de geest van Wright duidelijk hoorbaar. Het begint al met de instrumentale opener “Prelude”, die ook nog eens hetzelfde gitaargeluid van Gilmour bevat. Even denk ik dan nog bedonderd te worden, maar daarna volgt “No escape” waarin de vocalen duidelijk maken dat ik niet te maken heb met Gilmour maar met Bjørn Riis, zanger en gitarist van het geheel. En Riis heeft een nog fijner stemgeluid en vooral ook een groter bereik. Maar hoe ik het ook probeer ik kan het niet van me afzetten dat ik hier niet met een nieuwe Floyd-cd te maken heb. Zelf zegt Airbag ook beïnvloed te zijn door Radiohead, Talk Talk en A-Ha (?!) maar die invloeden hebben ze dan wel erg goed verborgen. Luister maar naar het prachtige afsluitende “The sounds that I Hear” of “Colours”. Dan hoor ik soms wat Marillion er doorheen. Of Mostly Autumn. Maar vooral Floyd. Nee, Airbag is allesbehalve origineel, maar dat is ze vergeven omdat ze een prachtige plaat hebben gemaakt, die eigenlijk niet meer gemaakt had kunnen worden. Als je een floydian bent kan je deze plaat zo aanschaffen. Want onbedoeld is dit een prachtig eerbetoon aan Rick Wright geworden. Althans zo wil ik het graag zien. En ik vermoed dat ze dat niet eens zo erg zullen vinden.
mij=Karisma / Bertus