Ok�. Ze komen uit Australiė, ze spreken iedereen aan met ‘mate’ en ze klinken als AC/DC…?Stiekem hoop ik dat het ooit een vraag wordt op een popquiz, want ik weet zeker dat ik dan het antwoord goed heb: juist, Airbourne. In 2008 brachten ze hun debuut Runnin’Wild uit en het was onvermijdelijk een recensie te schrijven zonder Angus en co erbij te betrekken. Nu twee jaar later is er de opvolger van het debuut, No Guts, No Glory. De kitscherige hoes met daarop de band afgebeeld tussen hedendaagse rechttoe-rechtaan rockiconen als een blonde bimbo, een Amerikaanse truck en fabrieksarbeiders mag alvast een stevige waarschuwing zijn. Er is dan ook vrij weinig veranderd. Muzikaal klinkt het nog steeds als AC/DC, de titels “Born To Kill”, “No Way But The Hard Way” en “Armed And Dangerous” zouden ook zo van hen kunnen zijn. Verwacht dus ook geen innovatie, dit is een album zonder pretenties. Alle ingredienten om een zaal 60 minuten op zijn kop te zetten staan er dan ook op en dankzij de productie van Johnny K komt het live-gevoel hier dan ook extra naar voren. Het is alleen nog wachten tot Angus er na zijn wereldtournee echt genoeg van heeft en opstaat van de troon om officieel zijn regentenstaf over te dragen aan deze jonge honden. Want als je als band zo een bijna veertigjarige traditie in stand probeert te houden is het eigenlijk helemaal niet erg om niet voor de originaliteitsprijs te gaan. Steek je vuist de lucht en schreeuw ‘Rock on mates’!
mij=Roadrunner / CNR
Net even geluisterd en ik kwam tot de ontdekking dat het grote voordeel ten opzichte van AC/DC ook gelijk hun zwakte is; er wordt namelijk nauwelijks gas terug genomen. En waar ik bij AC/DC nog wel eens zit te wachten op wat meer druk op het gaspedaal is het bij Airbourne bijna continu gaan met die banaan. Natuurlijk erg lekker met het raampje open in de auto, maar in combinatie met de wat schreeuwerige zang wordt het na een kwartiertje ook wat vermoeiend. Afijn, gaat het vast lekker doen bij een rondje cardio.