Tja, vooroordelen. Storm had zich door de nieuwe Morse heengebeten, die muzikaal vertrouwd goed was, maar tekstueel nogal prekerig. Een tweede relisymphoplaat trok hij echter niet, dus werd de plaat maar naar Zuilen gestuurd. Ik was immers ook gedoopt, ooit nog lid van het CDJA geweest en heb drie katholieke scholen en een katholieke universiteit bezocht. Luide protesten, ik bekijk God’s geboden alleen om te kijken wat verboden is, want dat is leuk, voldeden niet, dus werd ik geconfronteerd met Ajalons tweede werkje On the Threshold of Eternity. De heren zijn dus in den Here en dat willen ze weten ook. De website is een groot bijbelfragment, ze zetten psalmen op muziek en Hij komt in ieder nummer wel een keer langs. Kortom, Ajalon heeft werkelijk alles tegen voor een religieus onafhankelijk recensist. Maar waarom gebruiken ze zulke puike muziek om hun denkbeelden de wereld in te slingeren? Want dat is de makke aan deze plaat. Muzikaal staat het als een huis! Ze laveren op het kruisvlak van Camel en Yes. Will Henderson zingt goed, Randy George weet op alle instrumenten zijn weg zonder freakerig te worden en waar nodig willen Neal Morse of Rick Wakeman hem wel een handje helpen. Ajalon weet, ik zou haast zeggen gelukkig, niet op ieder nummer de platgetreden paden te vermijden, maar vooral de eerste en laatste nummers van de plaat behoren tot het betere werk dat dit jaar in de sympho is verschenen. Alleen die teksten.
mij=Prog Rock Records / Bertus