Na twee nummers weet ik al waar het naartoe gaat met dit werkje. Het eerste nummer is namelijk een Sting-deuntje-met-akoestische-gitaar, het tweede lijkt een nummer dat om de een of andere reden is blijven liggen bij Santana‘s Supernatural-sessies. Kortom: laat-op-de-avond-muziek die vooral voor iedereen verdraagbaar moet zijn. En als ik èrgens de pest aan heb, is het dat wel. Muziek voor de grootste gemene deler. Dan mag Leonid Agutin een van de grootste sterren van Rusland en Al Di Meola een onbetwiste meestergitarist zijn, dit is zó blaartrekkend commercieel, zózeer volgeplempt met precies het juiste schetterende trompetje, het juiste zalvende strijkje en het juiste akoestische gitaarloopje dat het vrijwel van de eerste tot de laatste minuut te voorspellen is. En dan heeft Agutin ook nog eens dat ondraaglijke, licht getormenteerd hese stemgeluid waar ik bij Sting ook al van over m’n nek ga. Er blijft maar één conclusie over: dit is een plaatje dat alleen maar geschikt is voor wie regelmatig ‘s avonds Sting of een van de laatste platen van Santana uit de kast trekt. Echte muziekliefhebbers hebben hier niets te zoeken. De enige reden waarom dit werkje niet als “muzak” geclassificeerd kan worden is dat er bovengemiddeld wordt gemusiceerd. Dat dat toch nog zo’n slap werkje oplevert, vind ik een prestatie op zich. Dat wel.
mij=Olé / Rough Trade
De hoes lijkt wel wat op die new age-cd’s die bij het tuincentrum liggen 🙂