Geen idee meer wie het nou precies zei, maar in een interview met een avant-garde componist las ik ooit over diens afkeer van elektronische simulaties van echte instrumenten. Waarom zou je een viool na gaan doen als violen al bestaan, en je bovendien met elektronische middelen juist klanken zou moeten maken die je nérgens anders kunt horen. En toch begrijp ik de verleiding maar al te goed. Een beetje muzikant vindt het gaaf om een orkest tot zijn beschikking te hebben. En als dat dan uit een doosje kan… Gevaarlijk is het wel, een nep-strijkkwartet is de oenigheid ten top, en met pauken erbij (zoals hier in “The Tycoon Graphics Connection”) komt Weber, net als Sean Lennon eerder, vervaarlijk dicht op het terrein van oude computerspelletjes. Dan is het nog maar een kleine stap naar Japan, en in zijn allerbeste schets “Guitars and Fantasy” benadert Weber de kwaliteit van soundtrackmeester Joe Hisaishi. Je verwacht elk moment dat een klein meisje ‘Otosa, Okasa, mate, mate’ gaat schreeuwen, zoals in Spirited Away. Plots klinken de strijkers ook een stuk echter (of zouden ze dan toch?), alsof enkel een werkelijk aangrijpende melodie genoeg is om de eerder geuite bezwaren te doen verdwijnen. Echt veel heeft Alain Weber er daarvan helaas niet in voorraad, waardoor de plaat halfweg van aangenaam gepingel in totale gezapigheid vervalt. Nee, het talent van een Max Richter of Ólafur Arnalds heeft de man zeker niet, ook al begint de hoge pianomelodie in “Union Square” net zo melancholisch en wankel. Jammer van de wat boertig gespeelde begeleiding in de akkoorden.
mij=Poor
4 reacties