Spoils is het vijfde album van de vanuit Glasgow opererende singer-songwriter Alasdair Roberts. Het boekje bij de cd vermeldt een groot scala aan akoestische instrumenten, waaronder een verscheidenheid aan ongebruikelijke gitaren, en daarmee was mijn interesse duidelijk gewekt. Standaard gaat een dergelijke cd dan onderop mijn recensie-stapeltje. ‘Bewaar het beste maar voor het laatst’ lijk ik mezelf daarmee wijs te willen maken. Zo ook bij deze cd. Maar dit weekeinde was-ie dan eindelijk aan de beurt! Dus vol ongeduld en nieuwsgierigheid begon ik aan de verzameling vreemde akoestische liedjes van de Schot in kwestie. Ai, dat was schrikken! Want Roberts mag dan bijzondere, grillige muziekverhalen schrijven en ze van een mooie, zij het wat ongepolijste muzikale omlijsting voorzien, hij kleurt de plaatjes ook zelf vocaal in. En zingen, dat blijkt maar weer eens, is echt een vak apart. Een vak dat Roberts in mijn ogen totaal niet beheerst, laat ik daarin maar eerlijk zijn. Zijn manier van zingen deed me nog het meest denken aan Neil Young. Kunt u daar tegen, dan mag u mijn kritiek als niet verzonden beschouwen. Maar zelf vond ik het zé beroerd klinken, dat ik nog nauwelijks open kon staan voor eventuele kwaliteit in de composities en de instrumentale uitvoering. En dat is jammer, want ik vermoed nog steeds dat er ergens onder deze stoorzender van onzekere, saaie en vaak vals klinkende zang een mooie, bezielde cd schuilgaat. Maar ik was niet in staat om hem te ontdekken. Toch zonde van al die gitaren…
mij=Drag City / Munich