Cómo Te Llama is de tweede soloplaat van Albert Hammond, Jr., gitarist van The Strokes en – toegegeven – bij tijd en wijle een begenadigd liedjesschrijver. Hij mist het venijn van de werkjes van Julian Casablancas en ook diens net iets scherpere stemgeluid. Over de urgentie die hun bandje op hun eerste cd liet horen – maar sindsdien ook niet meer – zullen we het maar niet meer hebben. We moeten Cómo Te Llama op z’n eigen merites beoordelen. Dan concluderen we dat we een ietwat lome, vaak prettig in het gehoor liggende indieplaat met een paar goede ideeën in de cd-speler hebben liggen, die net iets teveel verveeld of ongeïnspireerd geneuzel laat horen. De eerste handvol tracks beloven wel wat goeds: prima mid-tempo rammelrockers die laten horen dat Albert Hammond wel iets kan, maar er (bewust?) niet altijd even veel richting aan wenst te geven. Op driekwart van de plaat lijkt het vat met invallen dan ook leeg. Het ruim zeven minuten durende “Spooky Couch” begint nergens, belooft niks en gaat ook nergens naar toe. Een andere track, “Borrowed Time “, twijfelt of het richting The Clash of richting The Police moet gaan. Twee liedjes verder krijgen we bijna per ongeluk nog twee lekker rammelende probeersels (“G Up” en “Mss Myrtle”), maar ook die helpen het eindresultaat niet boven een mager zesje uit. Had hij het nou maar bij een EP met de eerste vier tracks gelaten.
Mij=Rough Trade / Konkurrent