Alela Diane

Haar verschijning is tegenwoordig niet meer dat van een plattelandsmeisje dat letterlijk uit de jaren ’50 lijkt te zijn weggelopen. Tegenover mij zit een strak geklede, volwassen vrouw met felrode lippenstift zorgvuldig te genieten van een warme kop muntthee. Als nieuwste aanwinst van Rough Trade Records heeft Alela Diane Bevitori veel om aan te wennen tegenwoordig. Zo is de 27-jarige singer-songwriter vorig jaar in het huwelijksbootje gestapt en deelt ze met haar nieuwste plaat de spotlight met haar vers omgedoopte achtergrondband Wild Divine. Alela Diane & Wild Divine komt uit op 4 april en een kleine maand later speelt ze in Paradiso, geflankeerd door haar kersverse echtgenoot Tom Bevitori en vader Tom Menig.

Liefhebbers van het introverte The Pirates Gospel en de succesvolle opvolger To Be Still zullen evenzeer moeten acclimatiseren. De gitaartokkelfolk waarmee Alela doorbrak heeft op de nieuwe cd verder plaatsgemaakt voor een meer bandgeoriënteerd americana-geluid. Alela: ‘Het zal in het begin ongetwijfeld een schok zijn, want ik denk niet dat deze plaat voldoet aan wat mensen van me hadden verwacht. Maar tot dusver hoor ik positieve reacties.’

mij=Interview: Jasper. Foto's: Dennis
Alela vertelt dat ze een nieuwere, uitgebreidere benadering toepaste tijdens het schrijven voor het nieuwe album. 'Het was de eerste keer dat ik wat rust voor mezelf had genomen voor de opnames van een nieuwe plaat. Ik heb bijna een jaar rustperiode gehad en ik was opgelucht eindelijk thuis te zijn.' De meeste songteksten heeft ze geschreven tijdens de tournee voor To Be Still. 'Ik zat vaak achterin de toerbus, kijkend uit het raam, terwijl ik schreef over dingen die ik zag en mensen die ik had ontmoet.' Eenmaal thuis begon ze pas met het schrijven van de muziek. Alela: 'Voor het eerst heb ik de songteksten en muziek apart geschreven. De nummers bleven constant veranderen en groeien. Of ik veranderde weer het refrein, dan weer de tekst. Sommige nummers heb ik samen met mijn man geschreven. Ik heb het gevoel dat het schrijfproces, nog voordat we begonnen met de opnames, veel zorgvuldiger is geweest qua uitwerking.'
Hoge frequentie
Wild Divine bestaat naast Alela en de twee Toms uit bassist Jonas Haskins en drummer Jason Merculief. Producer Scott Litt (Nirvana, R.E.M.) nam na een zevenjarige werkstilte weer plaats achter de mengtafels in zijn SunSounds-studio. 'Werken met Scott was positief voor alle muzikanten. Hij was iemand die de boel regisseerde,' vertelt ze. 'Met zijn hulp kwamen we erachter wat we verder konden doen met onze instrumenten. Mogelijkheden waar we zelf waarschijnlijk nooit op waren gekomen. Hij was ook onze mixer. Sommige maanden was het best zwaar om zoveel verschillende versies van nummers te beluisteren en er telkens opnieuw aan te wennen.'
Bovendien kreeg het gezelschap te kampen met obstakels die de opnames onnodig verlengden. Alela: 'Een aantal technische problemen zorgden voor veel drama. We hoorden een hoge frequentie dwars door bijna alle nummers (ze onderbreekt haar zin om vervolgens de nare hoge toon zo goed mogelijk na te bootsen) en we wisten niet waarom.' Ze grijpt met beide handen naar haar hoofd. 'Het was een complete nachtmerrie, omdat alleen ik en mijn man het konden horen. Oudere mensen, zoals Scott en mijn vader, dus niet. Het eerste wat verdwijnt bij het ouder worden is het waarnemen van hoge frequenties, dus zij dachten dat wij compleet krankzinnig waren', aldus Alela, die grinnikend het debacle weer in perspectief brengt.

De professionelere aanpak was deels de aanleiding tot de grote muzikale verschuiving ten opzichte van haar vorige albums. Diane: 'Bij To Be Still hadden we geen plan. We tastten in het duister en probeerden willekeurig dingen uit. Dit keer hebben we gerepeteerd met de band voordat we de studio indoken. Iedereen kende van tevoren de nummers en Scott hielp de partijen verder te ontwikkelen.' Ze evalueert positief: 'Het is meer een cohesief geheel geworden: een groep muzikanten, in plaats van muziek die willekeurig bij elkaar geraapt is. Ik denk dat het daarom voelt als een compleet andere band.'
Gitaarloos
Zelfs na twee succesvolle solo-albums is Alela Diane soms onzeker over haar eigen gitaarspel. Ze laat haar instrument bij deze plaat vaker in de hoek staan om zich zo meer te kunnen concentreren op de leadzang. 'Ik moest het aan mezelf toegeven dat -terwijl ik wel gitaar kan spelen- het niet mijn sterkste punt is. Op deze plaat erken ik dat ik meer een zangeres ben dan een gitarist. In het verleden heb ik vaak het gevoel gehad dat ik mijn zang onderdrukte tijdens het gitaar spelen.' Met de nieuwe band voelt Alela meer vrijheid als vocaliste: 'Als ik alleen zing, kan ik veel meer gekke dingen doen met mijn stem dan wanneer ik me ook druk moet maken om mijn gitaarspel. Dan zit ik lekkerder in mijn vel.'
Door deze bewuste keuze is de hiërarchie in de band volgens Diane nogal veranderd. De twee belangrijkste mannen in haar leven krijgen meer muzikale vrijheid. 'Mijn vader, de gitaarsolo-man. Die is erg blij dat hij zich mag laten gaan. Optredens zijn leuker als iedereen in de band helemaal zijn ding kan doen. Vroeger moest mijn man noodgedwongen bas spelen in de band, wat hij haatte. Hij speelt nu gitaar.' Volgens Alela wordt er nog druk gezocht naar een toetsenist die de band tijdens de komende optredens aanvult. 'Ik heb het gevoel dat er bij deze band meer ruimte is voor plezier en het muzikale avontuur. En ik verheug me erop deze nummers live te mogen zingen.'

Suzanne
Omdat familie bij Alela Diane nooit ver weg is blijft het een centraal thema in haar muziek. Een nummer op het nieuwe album is vernoemd naar haar moeder Suzanne. Alela: '”Suzanne” gaat over dromen die ik met mijn moeder deel over het huis huis waarin ik ben opgegroeid: het huis van mijn ouders toen ze getrouwd waren. Ik droomde dat ik weer terug was en mijn moeder ook. Het is 8 of 9 jaar geleden toen we het huis verlieten, waarna mijn ouders gingen scheiden en het pand verkochten. Om een of andere reden achtervolgt het ons nog steeds, omdat het huis onder vervelende omstandigheden is achtergelaten.' Om dit te kunnen verwerken, schreef ze er een nummer over. 'Hopelijk kunnen mijn moeder en ik het op een dag een keer loslaten. Ik heb nu een nieuw thuis (in Portland, Oregon) waar ik gelukkig ben, dus hopelijk stop ik met het dromen over dat huis uit mijn kinderjaren', zegt ze met een diepe zucht van opluchting.
In het refrein van afsluiter “Rising Greatness” speelt haar moeder ook een integrale rol. De eerst zo opgewekte, vlot gebekte Californische schone komt opeens moeilijk uit haar woorden als ze refereert naar de zin 'Suzanne has bought more time'. 'Bij mijn moeder was (in 2009) kanker geconstateerd. Het was een pijnlijke situatie, vooral omdat ik de hele tijd op tournee was. Ik was weg en kon niet bij haar zijn', legt ze uit. Uiteindelijk heeft haar moeder de ziekte weten te overwinnen. 'Daar gaat het nummer over: �We are the lucky ones this time.� Mijn moeder heeft het overleefd, terwijl het vaak het anders afloopt. We hebben geluk gehad. Ze heeft het weten te doorstaan.'
Alela beschrijft 2009 als een van de moeilijkste jaren uit haar leven: 'Ik denk dat we meer dan 150 shows deden dat jaar. Ik was nooit langer dan tien dagen thuis en dan was ik nog bekaf ook. Mijn gezondheid was slecht, terwijl ik alles eraan deed om voor mezelf te zorgen. Mijn haar begon uit te vallen van de stress, waardoor ik het af moest knippen.' Om elke dag het podium te betreden en te doen alsof er niks aan de hand was, bleek keer op keer een lastige opgave. 'Iedereen zei na afloop tegen mij: 'Je was zo mooi met jouw lange haar, waarom knip je het in hemelsnaam af!?' Letterlijk na elke show was er iemand die dat tegen me zei. Ik realiseer me dan dat mensen niet alleen gehecht zijn aan je muziek, maar ook aan het beeld dat ze hebben van jou als persoon. Als je dat betwist, zet je ze een beetje op het verkeerde been.'

Delicaat
Alle opschudding en stress tijdens haar Alela's tournee stelden haar wel in staat veel nieuwe wijsheden op te doen. 'Ik heb veel geleerd over waartoe ik in staat ben en wat ik aankan. Ik ben best een delicaat persoon eigenlijk. Niet fragiel…maar erg klein. Als ik bijvoorbeeld te veel drink voel ik me al snel onwel. Als dingen uit balans zijn, kan ik er moeilijk mee omgaan. Ik hou veel van routine en ik heb behoefte aan stabiliteit en overzicht. Tijdens een tournee is het moeilijk om al die dingen in stand te houden.', bekent ze. 'Alles wat ik heb geleerd tijdens het toeren voor To Be Still kan ik hopelijk bij het komende tourschema toepassen. Ik heb sinds kort een nieuwe koffer aangeschaft die h��l overzichtelijk is, dat helpt!'
Op de vraag of ze het oude materiaal uit bijvoorbeeld The Pirates Gospel nu anders gaat benaderen is Alela niet helemaal zeker. 'Ik heb die nummers een tijdlang niet gespeeld, maar zodra dat weer gebeurt denk ik dat weer fijn is mijn gitaar in de hand te nemen. Ik heb een grote plek in mijn hart voor waar die liedjes vandaan komen en dat ben ik niet vergeten.' Uiteindelijk moeten de nummers volgens haar een eigen leven gaan leiden. 'Het is erg bijzonder dat mensen door jou zo ge�nspireerd raken om muziek te maken. Dan zie ik bijvoorbeeld op YouTube een piepjong Frans meisje mijn nummer zingen. Dan denk ik bij mezelf: 'Hoe is het mogelijk dat mijn nummers zo ver weg van mij dwalen, helemaal aan de andere kant van de oceaan?' Het is ongelooflijk.'