Deze langspeler heeft mij de nodige hoofdbrekens bezorgd. Na een aantal draaibeurten had ik eigenlijk nog steeds geen idee wat ik ermee aan moest. Wat ook niet hielp: de spuuglelijke hoes; die nodigde niet bepaald uit om het schijfje nog maar eens in de cd-speler te duwen. En nog steeds weet ik eigenlijk niet of All The Saints het kwartje heeft doen vallen. Het drietal levert met Intro To Fractions een album af dat lijkt te hinken op teveel gedachten. Ik hoor flarden postrock, shoegaze, indierock en bovenal psychedelica. Het geluid doet me wat denken aan een burgerlijke en minder depressieve versie van Chokebore ten tijde van Black Is Black. Het openingsnummer “Half Red, Half Way” belooft veel en knalt er heerlijk in, maar helaas kan All The Saints de gewekte verwachtingen bij mij niet inlossen. Langzaam maar zeker kakt de plaat in, niet in de laatste plaats door een drietal nietszeggende intermezzo’s die ervoor zorgen dat enige opgebouwde ‘flow’ oplost als sneeuw voor de zon. “EIO” is singlemateriaal met zijn meezingrefrein, maar eigenlijk vind ik het daardoor juist gewoon een zeikerig liedje. Het titelnummer kan mij wel bekoren: een aanvankelijk ingetogen, traag psychedelisch pareltje waarin de vocale instrumenten doeltreffend worden toegepast. “Buster” zet in met vergelijkbare middelen, maar door een fade-out wordt het helaas bruut de nek om gedraaid. En zelfs de noisegitaren (had ik die niet voor het laatst gehoord in het openingsnummer?!) in afsluiter “Zompires” kunnen dit album niet redden. Te slap, te rommelig. Waarom de band er trouwens voor gekozen heeft om een vijftal nummers uit 2009 op de plaat te zetten is mij een raadsel. Dit zijn namelijk niet bepaald de hoogtepunten van Intro To Fractions. Volgende keer gewoon een EP uitbrengen, jongens.
mij=Souterrain Transmissions / Konkurrent
4 reacties