Alquin – Sailors And Sinners

Zelfs voor een gerontorocker als ik zijn er bands die van voor mijn tijd zijn. Of je zo’n band alsnog ontdekt, is dan vooral afhankelijk van toevalsfactoren. Kom je iemand tegen die je de muziek laat horen? Wordt een band vaak genoemd in combinatie met een van je favorieten, zodat je toch eens gaat luisteren? In mijn geval is er ook nog de optie dat ik een cd ter recensie toegestuurd krijg. Ik prijs me gelukkig dat ik de nieuwe Alquin ter recensie toegestuurd kreeg. De naam kende ik uiteraard al jaren, maar de muziek was me altijd ontgaan. 37 Jaar na hun debuut was het dan zover, met het nieuwe album Sailors and Sinners. Na Blue Planet uit 2003 is dit het tweede studio-album van na de reünie, met op bassist Walter Latupeirissa na allemaal mannen van het eerste uur. Gek genoeg hoor je aan de muziek meteen dat het oude rotten zijn. Simpelweg omdat je nergens het gevoel krijgt dat ze iets te bewijzen hebben, zonder dat dat ook maar een moment leidt tot stukken die niet tot in de puntjes zijn afgewerkt. Nee, vuige rock is het niet, maar tam of bezadigd is het daarmee beslist ook niet. Fraaie prog/pop/rock, stevig geworteld in de blues, die met opvallend ontspannen vakmanschap gebracht wordt. Orgel, gitaar en sax bewegen zich moeiteloos van voorgrond naar achtergrond en terug, waardoor elk van tijd tot tijd in de schijnwerpers gezet wordt wanneer dat past. Tel daarbij op de fraaie harmonieën en je krijgt songs die zich bijna vanzelfsprekend in je achterhoofd nestelen om daar nog uren door te klinken. Mijn favorieten zijn “Not In A Million Years” en “Money In The Bank”, maar zwakke broeders zitten er eenvoudigweg niet tussen. Sailors And Sinners ademt vanzelfsprekende klasse uit al zijn poriën, die je – alle leuke jonge retrorockbands ten spijt – alleen maar met vele jaren ervaring opdoet. Mij rest niet anders dan de heren mijn excuses aan te bieden dat het me 37 jaar gekost heeft om ze te ontdekken…
File Under geeft cd’s weg van Alquin in alweer een nieuwe prijsvraag

mij=Universal