Amplifier

‘Muziek is voor mij de realiteit. Ik zou niet anders weten.’
Na een fraai staaltje elkander mislopen onder het motto “in de bus, uit de bus” waar een gemiddelde theatergezelschap een hele klucht op zou kunnen baseren, ontmoet ik eindelijk Amplifier-frontman Sel Balamir. Zijn tourmanager – een kalend, gedrongen mannetje met 3 GSM’s – is vanaf het moment dat ik zijn hand schud voor mijn gevoel net iets té aardig. Hij complimenteert me uitvoerig op ons “fán-tás-tic magazine” waarna ik hem uitleg dat het hier om een website gaat. Zenuwachtig wisselt hij blikken met Sel en herhaalt nog maar een keertje: “About half an hour, right?”

mij=Interview: André. Foto's: George
De pizzadoos die Sel pontificaal op de tafel legt spreekt boekdelen; hij wil met dit interview klaar zijn voordat die pizza koud is. Hij ziet er moe uit en geeft met zijn houding gestalte aan de term “shoegazing”. Gedurende het interview zal ik hem hooguit twee keer hem recht in de ogen kunnen kijken. Het continu touren van de afgelopen periode heeft zijn tol geëist van de tengere gitarist/zanger. Maar dit is waar hij voor leeft: muziek.
In het nummer Motorhead zing je “Music fills my empty bones, sometimes I feel it's the only place I've left to go.” Is de muziek echt nog de enige uitvlucht?
'Ja. Voor mij wel althans. Het is wat ik ben.'
Om aan de realiteit te ontsnappen?
'Muziek is voor mij de realiteit. Ik zou niet anders weten. Ontsnappen? Misschien is het wel zo. Ik weet het eigenlijk niet.'
Maar echt de énige uitvlucht? Er zijn toch ook nog andere mogelijkheden voor handen?
'Je bedoelt drugs of drank of zo? Geen behoefte aan. Muziek doet het voor mij.'
Sel zit wat zenuwachtig heen en weer te draaikonten op z'n stoel. Hij kijkt even op naar zijn pizzadoos en focust zich vervolgens weer op zijn afgetrapte sneakers. Ik krijg het gevoel dat dit een heel eenzijdig gesprek gaat worden. Ik besluit het maar eens over een andere boeg te gooien. Misschien is humor een idee.
Live weet Amplifier met name te overdonderen door het met een volume op orkaansterkte te spelen. Het lijkt wel of ook jullie versterkers “all the way up to eleven” gaan. Hebben jullie ooit van die typische Spinal Tap momenten meegemaakt die je met ons zou willen delen?
'Spinal Tap. We zijn helemaal weg van die film. We draaien hem heel vaak in de tourbus. En ja, we hebben volgens mij het hele rijtje wel gehad: “Hello Cleveland!”, “Stonehenge”, van alles.'
Misschien een specifiek voorval dat er echt uitspringt?
'Ik zou het even niet weten.'

Idiote interviews bijvoorbeeld?
'…'
Sel kijkt heel even in mijn richting. Hij lijkt te glimlachen, maar voor ik dat eigenlijk goed kan waarnemen, gaat hij weer verder met het bestuderen van zijn veters en verdwijnt zijn gelaat achter de sluike, gitzwarte haardos.
Maar ik begrijp dat je dus ook films kijkt als ontspanning?
'Ja, in de tourbus hebben we meestal wel wat films liggen ja.'
De zo nu en dan breed uitgesponnen muziek van Amplifier heeft ook iets filmisch over zich heen. Zou je een film kunnen noemen waarvoor je graag de soundtrack had willen schrijven?
'Pffft… Winnie The Pooh…'
Hij denkt even.
'Nee, wacht, da's geen serieus antwoord. En dit is een serieuze vraag waarvoor ik veel meer tijd nodig zou hebben om daarover na te denken om 'm echt goed te kunnen beantwoorden. Het is zelfs een goede vraag vind ik. Maar om die nu zo ineens te beantwoorden.'

'Weet je, André, ik ben gewoon heel erg moe en heb ook best veel honger. Ik slaap al een tijdje slecht in die fucking bus en ik wil voor het optreden begint nog even uitrusten. Sorry. Had je nog veel vragen?'
Niet echt veel, ik laat graag de muzikant z'n verhaal doen. Ik zou je nu bijvoorbeeld kunnen vragen wat je mening is over ringtones die hits worden en andersom. Wat je ervan zou vinden als Amplifier's muziek uit een GSM zou schallen maar ik ben bang dat het je niks zal interesseren.
'Ringtones? I'm not interested'
Sel pakt z'n pizzadoos en schuifelt naar de uitgang. Hij draait nog even om en excuseert zich.
'Sorry André, maar ik ben echt “fucking wasted”. Je bent altijd welkom in de tourbus om even wat te drinken of zo.'
En dat was het dan. Enigszins teleurgesteld pak ik mijn spulletjes bijeen en loop naar buiten. Daar ben ik getuige van hoe een ineengedoken muzikant die een slappe pizzapunt verorbert eens even flink de les wordt gelezen door zijn tourmanager. Ik kan me niet van de gedachte onttrekken dat het wel eens iets met dit interview te maken zou kunnen hebben. Later die dag blijft op het podium dat het schoonheidsslaapje en de pizza de zanger goed hebben gedaan. Ineens wordt dan ook duidelijk dat voor hem inderdaad muziek de enige uitvlucht lijkt. Amplifier laat met de van effecten doordrenkte spacey rock het festivalterrein op haar grondvesten trillen alsof het de lancering van een ruimteveer betreft. “It's time to fly!” zingt Sel. En weg zijn ze.