‘Ze komen er nog wel achter dat we een echte band zijn’
Er is weer een bandje opgestaan dat de popmuziek moet gaan redden; Amusement Parks On Fire. Weg met de gekunstelde wave-herkauwerij die ons de laatste jaren achtervolgt. Ongecompliceerde in delay gedrenkte noise, dát is de toekomst. Eerlijk en recht door zee. En als deze ons ook nog eens wordt gebracht door een twintigjarig muzikaal wonderkind, dan is een hype natuurlijk snel geboren. In Engeland dan.
Nederland, waar de band vorige week voor een drietal concerten was, lijkt iets minder snel overtuigd. Maar toch; ook hier is menigeen behoorlijk onder de indruk van wat deze jonge muzikale belofte, die al op zijn zestiende aan het selftitled APOF-album begon te schrijven, ons te bieden heeft.
mij=Interview: Okkie; Foto's T-tusz
Enigszins huiverig voor wat dergelijke berichten allemaal kunnen hebben aangericht bij een geniale geest in ontwikkeling, tref ik de persoon in kwestie in de “huiskamer” van Vera. Eens te meer blijkt maar weer eens hoe beeld en object van elkaar kunnen verschillen. Zich ogenschijnlijk onbewust van al wat zich boven zijn hoofd afspeelt stelt Michael Feerick zich beleeft aan me voor. Om zich meteen weer te verontschuldigen. Hij heeft echt even koffie nodig. Of ik ook een kopje wil.
'Moe', zegt Feerick als ik hem vraag hoe het is. 'Het is best zwaar af en toe. Met je vriendin thuis en zo. Maar ik ben vooral tevreden. Erg verrast ook over hoeveel mensen er gisteren bij het concert waren. Dat ook in Nederland zoveel mensen ons kennen!' Waarschijnlijk zal hij vanavond nog meer onder de indruk zijn. Vera is immers bij uitstek het podium voor zijn muziek, die we voor het gemak maar even indie-gitaarnoise zullen noemen. Getuigen hiervan sieren in de vorm van een behang aan foto's sinds jaar en dag de muren van de Vera-kemenade. Standaard door eenieder die deze club aan doet vol nauwelijks verholen bewonderding aanbeden. Hoewel Michael te jong is om echt iets te hebben met de meeste bands aan de muur, is hij wel onder de indruk: 'In Engeland heb je dit soort plekken niet. Hier heeft men duidelijk hart voor de muziek.'
En hart voor de muziek is waar het Feerick om gaat. Na zoals ieder gezonde Nottinghamse jongere in diverse bandjes te hebben gespeeld en zelfs al eens een cd te hebben uitgebracht ('We konden het nooit eens worden over de muzikale richting. Vooral ik had altijd andere ideeën.'), trekt Feerick zich op zestienjarige leeftijd terug in zijn spreekwoordelijke slaapkamer om maarliefst drie jaar lang aan zijn muzikale geesteskind te werken. 'Het was niet eens een bewuste keuze. Het liep gewoon zo. En het was al helemaal niet de bedoeling om de opnames (Feerick speelde alles zelf in met behulp van vriend, producer en inmiddels APOF-gitarist Daniel Knowles) als plaat uit te brengen. Ik wilde gewoon mijn ideeën vastleggen. Het moest hoogstens een demo worden.'
Maar het lot besliste anders. De opnames kwamen in handen van Portishead's Geoff Barrow, die ze midden 2004 uitbracht op zijn Invada label. Feerick: 'Ik had hem nog nooit ontmoet. Echt zo'n onbereikbare oude held. Nu complimenteerde hij opeens mij! De omgekeerde wereld. Heel onwerkelijk.' Daarna ging het snel. Inmiddels heeft V2 zich in Europa over de band ontfermt en is de plaat ook in Amerika uit, waar APOF eerder dit jaar speelde. 'Erg leerzaam' volgens Feerick, 'maar vooral in steden als L.A. ook heel moeilijk je te onttrekken aan het ego-ding'. Waarmee hij maar weer eens lijkt te willen benadrukken dat het hem echt om de muziek gaat.
'Tegenwoordig… Niet dat de muziek slecht is. Maar het lijkt om zoveel meer te gaan dan muziek. Ik geniet er dan ook erg van als mensen zeggen dat ze door mijn nummers weer even helemaal terug zijn in de tijd dat het echt nog om de muziek ging. Dat ervaar ik als een groot compliment.'
Wat de pers er verder bijhaalt, zijn leeftijd, vermeende genialiteit en dat hij mogelijk aan het begin staat van een shoegazer revival (nu reeds nu-gaze gedoopt), vindt Feerick zwaar overtrokken. 'Ze maken er veel meer van dat het is. Hoe oud ik ben doet er helemaal niet toe. Het gaat om de muziek. En dit is gewoon wat ik maak. Invloeden komen net zo goed van mijn vaders prog-rock verzameling waar ik mee ben opgegroeid. De meeste bands waar ik mee word vergeleken ken ik niet eens.' En al die complimenten? 'Die gelden net zo goed voor Daniel. Die heeft alles op de plaat gezet. Bovendien', benadrukt Feerick, 'het nieuwe werk schrijf ik voor een groot deel samen met de anderen. Daar geniet ik ook intens van. Je kunt in je eentje nooit de muzikale interactie tussen verschillende mensen nabootsen. We zijn een echte band nu. Het zal niet zo lang meer duren voordat de pers daar achter komt.'
“een twintigjarig muzikaal wonderkind”
Moehahaa. Zelden zag ik een frontman van een band die zo weinig uitstraling had en daarnaast ook nog niet eens kan zingen.
“Ongecompliceerde in delay gedrenkte noise” is altijd al de toekomst geweest. Er ontstond alleen wat onduidelijkheid door die lulbandjes als Bloc Arty en Ranz Ferdindand die dachten dat juist de dansmeisjes de toekomst boden.
“Ongecompliceerde in delay gedrenkte noise” is altijd al de toekomst geweest. Er ontstond alleen wat onduidelijkheid doordat er lulbandjes als Bloc Arty en Ranz Ferdindand tussendoor kwamen die dachten dat juist de dansmeisjes de toekomst boden.
Hee kijk, delay!
Dat doen we expres Peter. Dan krijgen we meer reacties.
Het optreden op London Calling vond ik ook vooral een bak herrie. Maar ik heb sowieso een hekel aan shoegaze, dus dat zegt weinig 🙂
Stonehead, je veter zit los….
Huh? Komt er een neue shoegaze welle aan? Want ook Absentee deed een puike shoegaze act op TMIMH. En was daardoor best vervelend…
Ach nee Gr.R. Absentee in de Neue Shoegaze stroming stoppen is wel erg gemakkelijk. Er zijn zoveel zangers die graag af en toe naar de grond staren tijdens het zingen.
Daarnaast durf ik wel te beweren dat Absentee veel interessanter is dan APoF. Zowel op plaat als live.
Omygosh. Is APoF zo erg? Is het zelfs erger dan Tracy Bonham?
Wat doe je opeens RTL4, George!
Tracy mag dan saai zijn en geen decollete hebben, ze kan tenminste zingen.
@Marten: zoohoo ja! Ik probeer de wereld te redden van APoF! Die zijn namelijk zó Philip Freriks!
Nou, dan vind ik Philip Freriks óók leuk.
ik von filip zowiezo al leuk. en apof’s plaat blijft in mijn jaarlijst. de concerten waren iets minder, maar wat niet is kan nog komen. shoegazerstijl is prima. beter dan al die hippe gang-of-four ripoffs van de laatste tijd. gitaren wil ik, meer en nog meer. niet dat softe cleane staccatogesukkel. george stelt zich een beetje op als een mus in een hal vol dominosteentjes 😉
@T-tusz: :-))))) een konijn in een hal vol steentjes 🙂
Iemand nog een koekje? Dit wordt een Simple Plan-achtige draad met een beetje pech (of is dat geluk?). Waar zijn de APOF-fans?
Zeg Storm, ik vind het eigenlijk meer tijd voor een pilsje!
Fan, fan. Typisch Fileunder. Jullie spaart zeker ook van alle gerecensserde artiesten plaatjes in een plakboek. EN ja George, van jou weet ik het wel 🙂
Wacht maar tot APOF die ene briljante plaat maakt die alle overige platen overbodig maakt. Jullie kinderen en kleinkinderen zullen jullie om jullie onnozelheid uitlachen. Heil Michael Feerick!
.. op zich raar dat de plaat hier dan weer niet gerecenseerd is he? 😉
Ja, T-tusz. Waarom doe je dat niet?
Ja, niet navelstaren maar recenseren!
Eindelijk, na Curve & MyBloodyValentine, iemand die Mogwai of Godspeed Black Emperor anders laat klinken. Hail to musical noiz !