Zonder Amy Taylor zou Amyl and the Sniffers niet zijn wie ze nu waren. De Australiërs hebben een geweldige frontvrouw die zalen bijna letterlijk afbreekt. Ze zit qua uiterlijk op het randje van wat nog kan zonder dat het gênant wordt, maar toch. Ze heeft terecht de hoofdrol op de hoes van het debuut. Alleen een tong uitsteken? Hoe zou ze er zelf over twintig jaar naar kijken? Het gaat echter om de muziek. Die verschilt qua insteek niet echt van de twee EP’s die samen dan weer verschenen onder de titel Big Attraction & Giddy Up. Het gaat er op dit debuut net zo ruig aan toe. Zeg maar Stooges meets AC/DC, en vooral alles in de overdrive. Maar waar het in de zaal ruig aan toegaat daar is het thuis behelpen. Een pit bouwen in je woonkamer, in de auto of waar je dan ook mag zijn, het is wat vreemd. De registratie is prima. Het lijkt me in een keer opgenomen: klasse. Elf tracks worden er doorgeragd en geschreeuwd in nog geen halfuur. Eén brok energie. Toch zou ik denken dat het loslaten van het gaspedaal een toevoeging was geweest die we nog niet kenden, en het album goed gedaan had. Ik heb echter een zwak voor ze en ze laten wederom horen waar ze goed in zijn.
Damaged Goods
File: Amyl and the Sniffers – Amyl And The Sniffers
File Under: Overdrive