Muziek gebruik ik vaak om mee te zingen, te dansen en er een goed humeur van te krijgen. ‘I Feel Good, Yeah!’. Op andere momenten ben ik echter in een melancholieke stemming. Niet dat ik dan tranen met tuiten ga huilen, maar het kan niet altijd feest zijn. Eerlijk is eerlijk, de periodes met het melancholieke gevoel komen steeds minder voor. Ik vreesde zelfs dat dit gevoel weg was, maar de laatste tijd duikt het bij mij weer op. Er is denk ik niet precies een oorzaak aan te wijzen: mogelijk komt het door de lang aanhoudende winter, misschien zijn het diverse cursussen waar ik aan het denken ben gezet over mezelf, mogelijk komt het ook door een begrafenis waar ik veel verdriet zag en voelde of is het soms simpelweg even tijd om je andere droevige kant te voelen. Je raad het waarschijnlijk al, Road To My Love van de Amerikaanse Ana Egge sluit hier prima op aan. Egge is een gevoelsmens. Vroeger rende ze mee met ‘the wild ones’, zoals ze in “Farmer’s Daughter” bezingt. Nu is het kennelijk tijd voor een pas op de plaats: Egge is net de dertig gepasseerd en worstelt op bijvoorbeeld het nummer “The Last One” met een geliefde die er niet voor haar was, maar voor die ander. De Road To Love die sommigen cadeau krijgen, maar waar anderen lang naar moeten zoeken en voor moeten knokken om die te vinden. Na dertien liedjes, eindigend met een cover van de Hank Williams-klassieker “Swing Low, Sweet Chariot” laat ik de stilte even inwerken. Het is tijd om zelf ook even stil te staan, maar dan wel te bedenken dat ik dit niet te lang moet doen. Daarvoor vind ik het leven toch echt veel te mooi.
mij=Lucky Dice