Opeens was daar het Noord-Ierse And So I Watch You From Afar, dat met fel raggende en mathematische gitaren het begrip post-rock een flinke metalen beuk gaf. Met overdonderende live-optredens en een ongenadig goed debuutalbum wisten ze mij ruimschoots te overtuigen. Het tweede album Gangs deed me echter minder. Hoewel gevarieerder dan het debuut en bij momenten nog steeds opwindend, was het ook regelmatig een langdradige en ingewikkelde moeilijkdoenerij. Later werd gitarist Tony Wright (lookalike van een jonge Gene Wilder als je het mij vraagt) vervangen door Niall Kennedy, die nu is te horen op All Hail Bright Futures. Onvermijdelijk in elke bespreking van dit album is het woord ‘vrolijk’, en daarmee verkent de band nieuwe wegen, zonder overigens die ingewikkelde gitaarpartijen bij het grofvuil te zetten. Een beetje vreemd is het wel om het dan te mengen met opgewekte koortjes, hupsende ritmes, steel drums en Braziliaanse samba, maar met de juiste mindset kan ik er soms aardig in meegaan. Zo hakt “Big Thinks Do Remarkable” er goed in na het aanloopje “Enoeia” op het begin van het album, en ook “Like A Mouse” is fel en opzwepend. Nummers als “Ambulance” en “Mend And Make Safe” vallen vooral op door uitstekend drumwerk en fijn gepingel, maar daarna is het zoeken op het album naar echt memorabele momenten. “Ka Ba Ta Bo Do Ka” en “All Hail Bright Futures” zijn zelfs behoorlijk flauw, en het korte “Things Amazing” is te veel chaos op de vierkante meter. Dan is “Young Brave Minds” op het einde uitgebalanceerder en dat zorgt dan nog voor een mooi bombastisch sluitstuk, maar ik blijf uiteindelijk toch met een dubbel gevoel zitten. Met All Hail Bright Futures zoekt de band naar een mooi avontuur, maar echt spannend wordt het niet.
mij=Sargent House
4 reacties