Als iemand een verpersoonlijking is van ´sex, drugs and rock ´n´ roll´ dan is het Andre Williams wel. Zelfs Keith Richards zou van zijn levensverhaal rooie oortjes krijgen. Maar ondanks alles zit de inmiddels 75-jarige nog steeds in het muzikantenvak. Voor het eerder dit jaar verschenen Hoods And Shades kreeg hij hulp van onder meer Don Was (bas), Dennis Coffey (gitaar) en Jim White (drums). Zij vormen een sterke basis waarop Williams kan schitteren. Het ruige r&b-geluid is niet meer, Williams beperkt zich tot rauwe bluesy folksongs waarop hij aan het praatzingen is. De ene song klokt net de twee munten, terwijl de andere de zes minuten overstemt. Ik heb dan ook het gevoel dat ik naar de demotapes aan het luisteren ben van een album dat hem nog een keer sterk op de kaart zet. Dat zit hem niet in de muzikale begeleiding, maar in de introverte songs waar nog even de puntjes op de i gezet moeten worden en ook in zijn stem die de hoogtijdagen achter zich heeft. Hoods And Shades zal niet de geschiedenis ingaan als zijn beste en meest karakteristieke werk, maar laat wel horen dat ook ouwe rock ´n´rolllullen gewoon muziek moeten blijven maken.
Alsof hij nog veel verloren jaren in te halen heeft, verscheen er afgelopen maand alweer nieuw werk van Andre Williams in de bakken. Deze keer wordt hij niet begeleid door los-vaste krachten, maar door een heuse band: The Sadies, waar hij ook al in 1999 mee werkte. Night & Day is een selectie opnamen die al uit 2008 stammen en dus ouder zijn dan Hoods And Shades. Wel horen we ook hier al het Sprachgesang en de puntigheid van de nummers. Maar of het aan The Sadies ligt of aan het feit dat hij in de afgelopen zeven jaar aan kwaliteit heeft moeten inboeten, Night & Day is een veel beter album. Niet alleen qua thematiek – boosheid is de rode draad -, ook de inzet lijkt hoger. The Sadies spelen strak en puntig, alsof ze Williams al jaren begeleiden. De grommende teksten over het leven achter tralies, over racisme en andere misstanden en over gefnuikte liefdes zijn basaal, maar bijzonder raak. Een mooie vondst is het om de prachtige stemmen van Sally Timms en Kelly Hogan te laten contrasteren met de gebarsten stembanden van Williams.
Mij=Bloodshot Records / Yep Roc / Munich
4 reacties