Opener “Who’s Gonna Be Sorry” heeft door enerzijds het ritme en de ingetogen instrumentatie en anderzijds de uitbundige blazers iets van een combinatie van Steely Dan en Allen Toussaint. Een lekker nummer, dat je meteen in de stemming brengt voor meer van zulke vrolijkheid. Opmerkelijk genoeg is de rest van Takin’ Aim, Andy Fleets tweede album, veel rustiger, met veelal de piano als het belangrijkste instrument. Ik mag dan even op het verkeerde been gezet zijn, wat daarna volgt is ook erg de moeite waard. Fleet is een soort singer-songwriter-met-band die pop, rock, jazz en blues combineert in mooi opgebouwde songs met warme, maar niet overdadige arrangementen. Hij heeft een licht hese stem die er prachtig bij past en doet denken aan bijvoorbeeld de Amerikaanse artrocker Phideaux (“Tender”). Soms heeft hij zelfs iets Leonard Cohen-achtigs. Het is niet alleen piano en stem, want ook gitaar, drums en blazers worden beurtelings voor het voetlicht gehaald. Precies op het goede moment is er dan weer “Alpha Female”, een lekker vrolijk jazzy deuntje, met brushstroke-drums en een fijne trompetsolo. Hartverscheurend is de afsluiter, “Brave Little Soldier”, over Fleets zoon (eerder al bezongen in “James”) die vrijwel onmiddellijk na zijn geboorte overleed. Een passend emotioneel slot van een album dat geen nieuwe paden verkent, maar wel de mooiste paden weet te vinden.
mij=Cadiz / Bertus
4 reacties