Ep’tjes zijn ondingen waar je over ‘t algemeen met een grote boog omheen kunt lopen. Soms hebben ze echter wel nut. Als een band je op volle albumlengte op de zenuwen gaat werken bijvoorbeeld. U snapt ‘m, Animal Collective behoort bepaald niet tot mijn favoriete bands, al mijn pogingen stranden tot op heden in hun verknipte kampvuurjams. Een nieuwe kans dan maar. De mp3-speler op mijn pc zag Water Curses voor een single van Ace of Base aan. Zou het een teken zijn? De titeltrack heeft in elk geval de juiste lengte. Het vrolijke liedje rammelt cartoonesk vol piepende en jengelende geluidjes die de kinderlijke melodie pogen te verbergen. Het doet denken aan de psychedelische pop van Caribou, al wordt diens niveau niet gehaald. Probeer “Water Curses” maar ‘ns twee keer achterelkaar te draaien. Ben je ‘m meteen zat. Van alles wat ik van dit New Yorkse collectief hoorde was Panda Bear‘s solowerk Person Pitch nog ‘t leukst. Elders omschreef ik ‘t als de favoriete plaat van Spongebob. En hoezee, hoogtepunt “Street Flash” is er weer zo een in die diep in de zee-categorie. Zes minuten lang echoën en bubbelen de gitaarakkoorden. De titel indachtig zou je ‘t als melancholische gedachteflitsen kunnen zien. Deze sfeer wordt vastgehouden in de laatste twee nummers, die beide een logische uitloop vormen. De lieve piano-akkoorden in “Seal Eyeing” verdienen een aparte vermelding, het lijkt Wilco wel. Een vervreemdende vorm van onthaasting.
mij=Domino / Munich