Anna Calvi – Anna Calvi

Potdomme, wat een stem en wat een passie! Na de eerste kennismaking met Anna Calvi, via haar cover van Frankie Laine’s “Jezebel”, was mijn conclusie snel getrokken: deze dame gaat groot worden. Punt uit! Al viel het natuurlijk wel af te wachten of het geen kunstje is geweest, covers zingen kunnen er immers meer. Nou, die twijfels kunnen ook overboord geworpen worden. Anna Calvi is een heel sterk album geworden, waarbij er volop ruimte geboden wordt aan haar krachtige stem en bevlogen, soms flamenco-achtige gitaarspel. Het is haast een combinatie tussen de rauwe energie van PJ Harvey‘s Rid Of Me en de zuid-Europese zwoelte van To Bring You My Love, twee albums die mij nauw aan het hart liggen. Al zit daar natuurlijk de valkuil. Het timbre en bereik van Anna’s stem maken dat de vergelijking met Polly Jean zich al snel aandient, helemaal gezien de plaat ook geproduceerd is door Rob Ellis, voormalig drummer en mede oprichter van de band PJ Harvey. Maar wat kan het bommen, luister maar eens naar “The Devil” en probeer dan geen kippenvel te krijgen, is mij nog niet gelukt. Maakt dit dan de eerste plaat van Anna gelijk tot een meesterwerk? Zover wil ik niet gaan, daarvoor zit er naar mijn smaak aan sommige nummers net iets teveel een poppy randje om ze echt geloofwaardig te maken, maar het is haar vergeven. Al met al heb ik een stil vermoeden dat, tijdens het Eurosonic festival in Groningen, Huis De Beurs op 14 januari nog wel eens te klein zal blijken voor al het toegestroomde publiek. Zou helemaal mooi zijn als Anna Calvi haar optreden daar net zo gedurfd inzet als ze dat op haar debuutalbum gedaan heeft, met het prachtige instrumentale “Rider To The Sea”.

mij=Domino / Munich