Anne Soldaat – Anne Soldaat

Vroeger, jongens en meisjes, toen hadden we Daryll-Ann, daar zaten onder andere Jelle Paulusma en Anne Soldaat in. Maar ja, de liefde ging over en ze hielden op te bestaan. Er schijnt nog een box uit te komen met sessie- en ander materiaal, maar verder moeten we het nu met de solowegen van beide heren doen. Paulusma´s laatste album verscheen begin 2011. Anne Soldaat toerde als gitarist mee met de voorstelling Zout van Conny Janssen en zat in de begeleidingsband van Tim Knol. Hoe goed dat ook was, gelukkig is er nu weer een solo-album van Soldaat, eigenlijk zijn derde sinds het verscheiden van Daryll-Ann. Het eerste verscheen als Do-The-Undo en de tweede onder eigen naam. Voor zijn derde, Anne Soldaat, werd het gouden recept van de voorganger weer gebruikt: de artiestennaam bleef en hij toog weer naar producer Jason Falkner — check zijn Can You Still Feel?-album, mocht je hem niet kennen. Elf nummers haalden Anne Soldaat, dat met een lengte van meer dan 47 minuten best lang is. Toch zal ik hier – bijna – geen lelijk woord over zeggen, want de plaat stelt zeker niet teleur. De songs doen niet onder voor die van de voorganger, Soldaat schittert als gitarist, zijn stem wordt ook maximaal uitgebuit en Falkner houdt de vinger aan de pols en speelt mee om het geheel niet al te voorspelbaar en vooral mooi in te kleuren. De liedjes zijn bovendien gevarieerd in stijl. Ze zijn intiem (“Purple Heart”), dromerig (“On My Way”) of rockerig (“Mai Thai”). Al had het meezingbare “Ding Ding Sun” van mij achterwege kunnen blijven, Ja, ik mis Daryll-Ann nog steeds, vooral om de stem van Paulusma, maar een beter alternatief dan deze schijf kan er bijna niet zijn. Subliem, op dat ene nummer na.

mij=Excelsior/V2