Nu niet meteen hard wegrennen als ik het over triphop heb. De muziek van Anomie Belle refereert namelijk meer aan de spannende, onder-de-huid-kruipende, sexy variant van vóór de tijd dat triphop ineens muzikaal behang voor reclameblokken en Net5-series werd. Dit is geen singer-songwriter opgeleukt met een “hip” beatje. Integendeel. Dit is het bewijs dat er in dit ooit uit de gratie gevallen genre nog steeds gewoon hele goede muziek wordt gemaakt. Vergeleken met debuut Sleeping Patterns is de muziek een stuk stijlvaster en heeft Toby Campbell (zoals haar ouders haar noemen) haar stem wat prominenter in de mix gezet. Dat pakt goed uit. Misschien niet voor iedereen want ze heeft een “voice-like-marmite” á la Karin Dreijer Anderson (Fever Ray/The Knife) of Lou Rhodes (Lamb) op haar kittigst. Ook haar achtergrond als klassiek geschoolde violiste werpt haar vruchten af in de vaak zeer smaakvolle strijkarrangementen. Samenwerkingen met hiphoppert Mr.Lif, sirene Anna-Lynne Williams (Trespassers William, Lotte Kestner) en Jon Auer (The Posies) leveren stuk voor stuk hele fijne nummers op. Met name de combinatie met de zoetgevooisde stem van laatstgenoemde in het wonderschone “Picture Perfect” is precies wat de titel belooft – zij het dat inhoudelijk juist het omgekeerde wordt bedoeld. De schone schijn van de American Dream, waar ‘your picture perfect hard-working hands come up empty every time’. De vaak sociaal geëngageerde teksten – waarbij het belerende opgeheven vingertje gelukkig achterwege blijft – dragen bij aan het eigen smoelwerk van dit zeer geslaagde album. Om verliefd op te worden.
mij=Eigen Beheer
2 reacties