Antony & The Johnsons – Swanlights

Je houdt van hem of je haat hem: een tussenweg lijkt er niet echt te zijn. Wie mijn eerdere recensies over Antony and the Johnsons gelezen heeft op File Under, weet dat ik tot de eerste groep behoor. Met I Am A Bird Now trok Antony me definitief over de streep, en na twee keer een magnifiek optreden van hem te hebben gezien (waarvan die met het Metropole Orkest in Carré echt buitencategorie was) , kan hij weinig meer fout doen. Ook, en ik val maar meteen met de deur in huis, met Swanlights niet. De recensies zijn, in tegenstelling tot bij vorige cd’s, niet heel positief te noemen. Te veel geneuzel en gedraal, te weinig echte liedjes. En dat is misschien wel terechte kritiek, als je tenminste op echte popliedjes hoopt. Maar Antony is Antony, en die kan zoveel meer dan dat. Zijn minimaal georkestreerde maar soms ingewikkelde nummers vergen een geoefend oor, maar wat is daar mis mee? Zijn prachtige gevoelige stem en de sfeer die hij neerzet maken zoveel goed! Dat begint al met opener “Everything Is New”, een beetje een vreemde eend in de bijt, omdat het vrij stoer klinkt voor zijn doen. Even is er dan een klein inzakmomentje bij het titelnummer en “The Spirit Was Gone”, om vervolgens tot het einde toe spannend te blijven, met als hoogtepuntje het duet met Bjørk, Fletta. Ja, Antony flikt het gewoon weer

mij=Secretly Canadian / Konkurrent