Appelpop 2008 – Napret zaterdag

De zaterdag van Appelpop begint net als de vrijdag. Regenachtig. Gelukkig heb ik mijn laarzen op tijd gevonden, dus dat hindert niet. Wanneer The Opposites de zaterdag openen is het al zelfs droog. Ze doen dat overigens met verve. Vanaf de eerste tonen draagt het publiek hen op handen en begint de dag met een groot feest. En zelfs ik, toch degene die niets moet hebben van de puberale hit “Dom, lomp en famous”, betrap me erop dat ik ze best leuk vind. Een goede opener dus, die meteen de sfeer bepaalt.

Op het tweede podium gaat Textures loeihard van start. De heren spelen keiharde metal, gecombineerd met de zang van een loopse brulaap. Heerlijke takkeherrie dus. Het materiaal van hun laatste album Silhouettes komt live in ieder geval goed uit de verf en het publiek vindt het prachtig. De eerste moshpit is dan ook een feit.

mij=Door: Danny. Foto's: Danny

De eerste nazomerse klanken komen van Leaf. Deze band heeft natuurlijk een droomstart gehad en heeft nu al zo vaak live gespeeld dat het een geoliede machine à la Krezip is geworden. Het spontane is er gelukkig nog niet af. Met zangeres Annemarie heeft deze band overigens wel een van de charmantste zangeressen van Nederland in hun gelederen, die met gemak het publiek bespeelt. De hit “Wonderwoman” wordt natuurlijk voluit meegezongen en het is voor duizenden kids natuurlijk heerlijk om ongestraft luid 'It's a motherfucker' te scanderen.

Aansluitend is het de beurt aan Agua de Annique. Wat de reden voor Anneke van Giersbergen is geweest om deze band te beginnen is me eigenlijk niet geheel duidelijk, want live ligt het toch wel erg in het verlengde van haar voormalige band The Gathering. Nou kon ik dat ook wel waarderen, dus ook dit collectief is welkom. En Anneke gaat maniakaal tekeer, zowel achter haar keyboard als achter de microfoonstandaard. Een kleine miscommunicatie tussen de bandleden, over wat het derde nummer van de set is, zorgt er nog even voor frustratie, maar daarna loopt het optreden gesmeerd.

En dan is het tijd om mijn laarzen te testen. Want op het derde podium gaat Black Bottle Riot van start. En voor de ware rock 'n' roller is dit een optreden dat je niet gemist mag hebben. Voor een uitgelaten publiek speelt de formatie uit Eindhoven met hun vuige rock het veld compleet plat. Het geluid staat op elf. Denk aan AC/DC dat een wedstrijdje aangaat met de Ramones en je hebt de juiste energie te pakken. En de gitarist straalt ook nog eens 'coolheid' uit. Black Bottle Riot is zeker een van de hoogtepunten van Appelpop 2008.

Op het eerste podium is het tijd voor de drie V's. Vuurwerk, vleermuizen en vrouwenmetal. Ik heb het natuurlijk over Within Temptation, waarvoor sommige fans (die ik dus liefkozend vleermuisjes noem) al vanaf half tien vooraan staan. Het optreden is degelijk, maar niet echt verrassend. Sharon is goed bij stem, de setlist bevat hun grootste hits en de vlammen zijn natuurlijk ook aanwezig. Eigenlijk zul je Within Temptation ook nooit op een foutje kunnen betrappen, daar zit het net iets te gelikt voor in elkaar. Dat maakt tegelijkertijd het optreden minder spontaan. Maar de vleermuisjes zijn tevreden en daar gaat het om.

Een korte etenspauze doet me besluiten Kraak en Smaak over te slaan en me te wagen aan het fenomeen Kane. Ook wel de 'Dinand One Man Show' genoemd. En daar wringt de schoen meteen. Muzikaal gezien staat Kane op het podium best wel zijn mannetje. Ze starten met vrij veel oud materiaal dat ik nog best te pruimen vind. Maar Dinand blijft een ongelooflijke poseur, die hoopt dat hij Bono is. Al die maniertjes, op het pathetische af. En een tien minuten lange versie van “Fearless” is dan toch echt teveel van het goede. Het publiek lijkt het echter allemaal prima te vinden, maar ik trek het niet meer. Maar zoals beloofd, ik heb het geprobeerd.

Gelukkig vind ik al snel verlossing in The Boss Hoss. De formatie uit Duitsland heeft vooraf al het publiek mee en eenmaal op het podium ontstaat er een groot feest. Hun mix van country, rockabilly en punk is ideaal voor een festival en het plezier spat er echt vanaf. Ze worden vooral geroemd om hun covers van bekende hits als Jimi Hendrix' “Hey Joe”, die op het podium geweldig gebracht worden. De bandleden zijn stuk voor stuk showmannen die weten hoe ze het publiek moeten bespelen. Het optreden van onze oosterburen kan daarom ook met recht het hoogtepunt van de dag genoemd worden. Omdat ik van mening ben dat Guus Meeuwis dit niet kan overtreffen, besluit ik maar om met The Boss Hoss Appelpop 2008 af te sluiten. Het was naar mijn mening een wat mindere editie dan 2007, misschien kunnen ze voor 2009 wat meer acts uit het buitenland gaan halen. The Boss Hoss heeft al bewezen dat dat een succes is.