Hoewel ik van mezelf een optimistisch en opgeruimd persoon ben, heb ik qua muziek absoluut een voorliefde voor melancholie en zwaarheid. Een kwestie van ‘opposites attract’? De eerste volwaardige cd van Apse, Spirit, paste destijds dan ook prima binnen dit kader. Ik werd direct geraakt door de tribale en opzwepende ritmes en de donkere sfeer die de plaat oproept. Apse leek een heel eigen plaatsje in het muziekuniversum veroverd te hebben met die aanpak. Op Climb Up is die echter behoorlijk radicaal omgegooid. Dat kan mede te wijten zijn aan de personele wisselingen, want er zijn nogal wat mensen vertrokken, waaronder percussionist Aaron Piccirillo, die verantwoordelijk was voor de ritmes. Dat de focus nu dus verschoven is (uitzonderingen daargelaten, zoals “In Gold”), is niet heel verbazingwekkend, maar wel jammer. Al is het zeker niet zo dat Climb Up geen goede plaat is: de zang is wat belangrijker geworden, evenals de gitaar. Het is dus vooral een heel andere plaat geworden dan verwacht. Openers “Blown Doors” en “3.1” laten nog enigszins horen waar Apse vandaan komt, maar daarna ontspint zich een prima gitaarpopplaat met aanstekelijke liedjes die desondanks geen van allen voorspelbaar zijn. Van de ijle, bijna vrouwelijke, mannenstem moet je maar net houden, maar spannend blijft de cd wel, twaalf nummers lang. Apse lijkt letterlijk en figuurlijk ontketend, en voor wie Spirit kan loslaten, levert dat een geheel nieuwe, prima band op!
mij=ATP / Konkurrent