Architects uit Brighton was zomaar een van de zovele Britse metalcorebandjes die uit het niets leek op te komen. In een paar jaar tijd heeft er een wedstrijd plaatsgevonden wie het meest boosaardig overkomt, wie de meest hypernerveuze breaks achter elkaar kan plakken, wie het meest en langst kan bulderen en wie de meest energieke performance op het podium kan blijven neerzetten. In Engeland is Enter Shikari lange de tijd de winnaar van dit alles geweest. Totdat One Direction met een hoop fans aan de haal ging. Op deze zesde plaat Lost Forever // Lost Together gaat Architects vooral voor de hechte songs in een schizofrene metalsetting. Moeilijk, maar de heren zijn erin geslaagd om catchy refreinen te verwerken tussen de blastbeats, de venijnige riffs en de precisiebombardementen in. Normaliter klinkt dat geforceerd en worstelt de muziek zich van break naar break. Nu niet. Alles volgt elkaar logischgewijs op. En wat vooral opvalt; Architects verzaakt niet. De laatste songs op dit album zijn de meest curieuze metalparels die de band tot nu toe geschreven heeft. Architects heeft zijn eigen kunnen vergeleken met de bewezen diensten van oude Dillinger Escape Plan en heeft elke song als nieuwe leidraad opgepakt om er iets moois van te maken. Werken aan een energiek imago? Nee, dat was voor Architects geen doelstelling. Met deze focus en de juiste songs, zie ik het live wel goedkomen met deze Brighton boys.
mij=Epitaph
4 reacties